De terugreis

Het is nog donker als ik wakker word door het gepiep van een horloge. Slaapdronken vind ik, dat de nacht wel heel gauw voorbij is! Maar goed, we gingen net voor middernacht slapen en de wekker was voor 7 uur gezet. Niemand veroert zich en ik vraag Rick of hij zijn horloge niet gehoord heeft. “Dat was mijn horloge niet”, antwoordt hij, “Het is pas kwart over vier!” Hoera, nog bijna drie uur slapen voor we er echt uit moeten!

Als zijn horloge om 7 uur gaat springt hij gelijk uit bed. Ik blijf nog even liggen en de kinderen zijn moeilijk wakker te porren. Er is tenslotte vandaag geen opwindende excursie in het vooruitzicht, maar een lange vlucht. Toch zitten we om kwart over acht bepakt en bezakt in de auto.

Voor het eerst deze vakantie is bewolkt! Ook de temperatuur is beduidend koeler en ik ben blij, dat ik mijn trui bovenin een van de tassen heb gestopt! Als afscheidsontbijt hebben we gekozen om nog een keer bij Lowell’s te gaan eten. Hun eten is lekker, de koffie goed sterk en het uitzicht wijds. Dit keer kies ik een Dungeness crab omelet, ik zal al die visgerechten missen, als het aan mij lag at ik iedere maaltijd vis!!

Na het eten lopen we nog even door Pike Place Market. Dit keer zien we een hele zalm gegooid worden, maar dat gaat zo snel, dat het voorbij is voor ik een foto kan maken. Ik had mijn toestel zelfs helemaal in aanslag! Nou ja, ik heb al bijna 2,5 gb aan foto’s, dus die ene moet dan maar missen. Kai koopt nog een zakje in chocolade gedoopte kersen en ik maak wat foto’s van de wel heel kleurige bloemenstandjes. Ik neem me ook gelijk voor eens naar Eastern Market in Washington te gaan, dat is naar verluid net zoiets.

Het adres van Dollar Rent A Car wordt in de Mio ingevoerd en bekwaam brengt zij ons naar waar we onze van moeten inleveren. We moeten met een busje naar het vliegveld en dat gaat allemaal goed. De chauffeur helpt ons goed met onze baggage en wacht duidelijk op een flinke tip. Probleempje: ik heb helemaal geen cash bij me en Rick maar een paar dollar. Die geeft hij wel, maar er kan geen bedankje vanaf, oeps!

De check in gaat heel snel, er staat niemand voor ons in de rij en ook de veiligheidscontrole is leeg. Kennelijk reizen er weinig mensen de dag voor 4 juli. De meeste Amerikanen vieren die feestdag thuis.

We zijn dus meer dan ruim op tijd bij de gate en Rick gaat meteen op zoek naar een ATM om geld te halen. Ik koop een WiFi aansluiting van AT&T voor $7,95 en MSN een tijdje met Wendy in Nederland. De vlucht blijkt ietsje vertraagd, maar ze beloven ons toch op tijd aan te zullen komen (sterke wind mee zal helpen).

We halen sandwiches voor lunch om gedurende de vlucht op te eten en kunnen dan aan board. We vliegen in een 757. Aanvankelijk vind ik dat jammer, maar we blijken meer beenruimte te hebben, dan in de 767 op de heenweg. Ook is het vliegtuig niet vol en de man, die in het gangpad zat, gaat ergens anders zitten, zodat Kai en ik een rij voor onszelf hebben. De crew is allervriendelijkst en de film “The Shaggy Dog” heel grappig.

Na de film vermaak ik me met luisteren naar de verkeersleiders. Ik blijf dat een heel fijne service van United vinden, zeer interessant, die communicatie tussen piloten en ik weet ook precies waar we zijn. Verder “werk” ik aan mijn foto’s, want ik heb er zoveel genomen, er moet gewied worden!

De kinderen zijn met de jaren heel makkelijke reizigers geworden. Er zitten veel kleintjes in het vliegtuig en ik bedenk me, hoeveel werk reizen met kinderen onder de pakweg zeven jaar oud was! Nu doen Kai en Saskia samen sudoku’s en Katja leest boeken van haar zomerleeslijst voor school.

We landen een kwartier te vroeg, ondanks het late vertrek en onze baggage verschijnt ook al snel. Als Rick voor het parkeren betaalt is het even slikken, $15 per dag! Volgende keer nemen we maar weer een taxi, dat is toch veel goedkoper als we meer dan een week weg gaan, zelfs als we er twee nemen, zoals we in het verleden ook gedaan hebben.

Het is vochtig warm buiten en langs de wegen zien we nog diepe plassen liggen van het noodweer van de afgelopen week. Maar de wegen zijn droog en al gauw rijden we de cul de sac binnen. Daar zijn onze overburen vuurwerk aan het afsteken, dus we kijken gauw even mee. Om ons heen wordt overal geknald, morgen is de grote dag: July 4th, Independence Day.

We bestellen een Pizza Hut pizza en Rick gaat meteen aan onze internet aansluiting werken, die na de stormen van vorige week al de hele week plat ligt. We hebben een heerlijke reis gehad, maar het is ook weer super om thuis te zijn!

Mount Saint Helens

**Opmerking: de laatste twee dagen zijn op een pocket PC geschreven, vandaar de rare zinsvormen. Zodra ik wat tijd heb zal ik proberen dat te verbeteren**

Op deze laatste volle dag van onze reis hier staat Mount St. Helens op het
programma. Deze vulkaan, die op 18 mei 1980 uitbarstte ligt op zo'n 125 mijl
van Seattle.

Dit betekent, dat Ricks horloge om kwart over zeven weer afgaat. Om tien over
acht zitten we al in de auto, een waar record!

Al gauw rijden we opeens in dichte mist. Oh jee, het zal toch niet!? Vorige
keer dat we naar Mt. St. Helens gingen was het ook opeens mistig en hebben we
niets van de berg gezien. Gelukkig is er nu een volcano cam en zie ik online
dat de berg helemaal helder is.

We halen ontbijt bij McDonald's en een koffie bij Starbucks in de hoofdstad van
Washington, Olympia. Inmiddels is het weer zonnig en hebben we goed zicht op
het mooie Capitool gebouw.

Het centrum doet Europees aan met allemaal kleine winkeltjes. Een leuke stad,
maar klein voor een hoofdstad, zoals zoveel Amerikaanse hoofdsteden.

Met een flinke vaart rijden we de interstate 5 naar het zuiden. In Castle Rock
brengt de gps ons even in verwarring, maar we vinden de weg naar het National
Monument snel.

We besluiten meteen naar het verste bezoekerscentrum door te rijden. Johnston
Ridge is genoemd naar volkanoloog Dave Johnston, die tijdens de uitbarsting
overleed. Het ligt zeven mijl van de noordelijke helling van Mt. St. Helens en
we hebben een goed uitzicht op de nieuwe lava heuvel, waar rook uitkomt.

Als eerste lezen we over mensen, die de uitbarsting maar net hebben overleefd.
Ook zien we op een maquette hoe de lava, as en modder zich verspreidde. Er zijn
indrukwekkende foto's, gemaakt door klimmers op nabije Mt. Adams, die bij toeval
het hele gebeuren aanschouwden. Ik vind die menselijke verhalen fascinerend.

Vooral dat van Harry Truman, de 83 jarige,die weigerde zijn huis aan Spirit Lake
te verlaten. Hij en zijn 16 katten en roze Cadillac liggen nu zo'n 150 voet
onder het huidige meer.

Er is ook een film, maar wij zien liever de werkelijke vulkaan beter en gaan
naar buiten. Eerst lopen we op een gasfalteerd pad met allerlei uitleg borden
naar boven.

Daar staat een vrijwilliger met een sterke verrekijker. Hij heeft een kudde elk
gevonden beneden op de vlakte en laat ons ook kijken. Hij vertelt, dat deze
kudde zo'n 700 dieren telt. Andere dieren, die op en rond de berg wonen zijn
berggeiten, een enkele beer en een grote chipmunk, waarvan wij er 3 zien.

Dan gaan we van het asfalt af en volgen een stoffig pad vlak langs de bergrand.
Soms vind ik het maar eng, want de helling loopt steil naar beneden. Een stap
mis en je ligt in de vlakte.


De smeulende krater

Maar aan de andere kant van het pad bloeien paarse, rode en gele bloemen en we
hebben een ongehinderd uitzicht op de vulkaan.


Het pad, hier met bloemen aan beide kanten

Onderaan de krater zien we nu ook rook of stoom opstijgen. Aan het begin van
het pad stond een bord met aanwijzingen wat te doen als je in een aswolk terecht
komt. Met die opstijgende rook is het goed voor te stellen, dat dat kan
gebeuren.

We lopen ongeveer een mijl en keren dan om. Het is heet en stoffig en we hebben
geen water mee. Dit bezoekerscentrum heeft geen restaurant en het is al na enen.

Na op de parkeerplaats bij een standje water te hebben gekocht stappen we de auto weer in. Een half uur later komen we bij het Hoffstadt Bluff centrum.
Hier gaan we buiten op het terras met zicht op de vulkaan en de rivier van modder, die ze gecreeerd heeft, eten.


Mount Saint Helens en het enorme modder pad, dat de uitbarsting creeerde

Hiervandaan vertrekt ook een helicopter tour. Saskia is daar met geen stok in te krijgen helaas, anders hadden we het gedaan.

Op de terugweg komen we bij Tacoma in de file te staan. Gelukkig duurt die niet lang en rond vijf uur zijn we terug bij het hotel. We besteden het volgende uur met inpakken en gaan dan naar de waterkant.

We parkeren de auto en zetten dan onze naam op de lijst bij Elliott's Oyster House. We moeten drie kwartier wachten op een tafeltje en Rick en ik vinden twee stoelen aan de bar. De kinderen mogen daar niet zijn, dus die planten we op een bankje buiten neer met een Diet Coke en wat brood. Rick en ik bestellen een dozijn rauwe oesters en die smaken zijn meer dan lekker.

We krijgen een tafeltje vlak aan het water en hebben een voortreffelijke laatste avondmaal (ja, zo voelt het echt wel, want ik ben dol op dit gebied en deze stad en hij ligt toch zo ver weg van ons!) in Seattle. Als we klaar zijn kunnen we nog net de zonsondergang achter de Olympische bergen meemaken. Ik zal dit gebied missen, want is het fantastisch mooi als het weer meewerkt!! Dit zevende bezoek aan Seattle en omgeving is voor mij niets dan magisch geweest!

Snoqualmie Falls

Vandaag hebben we een wat minder vol programma, dus slapen we 'uit' tot 8 uur.
Kai, Saskia en ik gaan een half uurtje sporten in de fitness kamer van het hotel. Nu zie ik pas, dat er kaartjes hangen met jogging routes.

Als we weer boven komen zijn Rick en Katja al klaar. Na een snelle douche voor mij gaan we om half tien op pad. De bestemming van vanochtend is Snoqualmie
Falls. Dit is een spectaculaire 80 meter hoge waterval bij het gelijknamige
stadje.

Onderweg eten we een sourdough sandwich met ham, ei en kaas (en geen boter op het brood, want dat maakt het een vette hap) van Jack in the Box.

Het is al vrij druk als we bij de waterval aankomen, maar we vinden nog een parkeerplaats vlakbij.

Als eerste lopen we naar het houten platform vanwaar we recht tegen de waterval aankijken. Wat een kracht heeft die! Onderaan is er een enorme electriciteitscentrale, die natuurlijk goed gebruik maakt van deze natuurkracht.



Dan zien we beneden bij de rivier op de rotsen allerlei mensen staan. Er moet dus een pad naar beneden zijn.



Dit vinden we al gauw en het is flink steil! Het leidt naar een houten platform boven de rivier. Ondanks allerlei waarschuwingen klimt vrijwel iedereen over de rand en via de rotsen naar de rand van de rivier.

Natuurlijk kunnen wij niet achterblijven en Rick en de kinderen zijn zo beneden.
Maar ik...note to self: draag geen rok als je de natuur in gaat!

Het lukt me maar net, met behulp van een vriendelijke medeklimmer, want mijn galante man is al ver vooruit, het hek over te komen. Dan sta ik, na angstvallig vastgrijpen aan boomwortels, eindelijk ook beneden. De rok is niet wijd genoeg en dus kon ik de benodigde grote stappen niet maken.

Het is allemaal de moeite waard. We staan zo dicht bij de klaterende waterval, dat we nat worden van de spray. Dat voelt lekker op deze warme dag!

Na een half uur beginnen we de klim naar boven. Dit gaat, nu met behulp van Rick, veel beter. Langs het pad naar boven staan bijzondere bloemen en Katja en ik nemen met onze macrolenzen heel wat close ups.

Snoqualmie Falls is zeer de moeite waard! Je moet wel goed kunnen lopen als je naar de rivier wilt, zelfs als je alleen naar het platform wil. We zagen een oudere man op weg naar boven, die helemaal op was.

Na wat drinken te hebben gekocht bij de gift shop rijden we het stadje Snoqualmie nog even in. Hier zien het oudste nog werkende treinstation in het land. De trein vertrekt net, oude wagonnen met Portland, Tacoma & Seattle erop.
Rick neemt er wat foto's van.

Katja heeft deze vakantie al zoveel gelezen, dat ze nieuw materiaal nodig heeft.
In Issaquah zoeken we tevergeefs naar een Borders of Barnes and Noble.

Dan maar eerst lunchen. De keuze valt op Chili's. Hier hebben ze een heel lekker 'guiltless' menu. Alle gerechten hebben weinig vet en het aantal calorieen staat erbij vermeld. Ik kies de guiltless pita met kip.

We vragen de serveerster of er een boekwinkel in de buurt is en zij wijst ons op
een Barnes and Noble vlakbij. Daar wordt Katja weer voorzien van leesvoer. We hebben ongeveer dezelfde smaak in boeken, dus ik wil er een aantal ook van lezen.

Het is inmiddels twee uur geweest en we willen rond drie uur in West Seattle zijn om het laagwater mee te maken.

Dit gedeelte van de stad blijkt ook heel leuk te zijn. Er is een zandstrand, Alki Beach, waar vandaag een strandvolleybal toernooi wordt gehouden. Er zijn allerlei restaurantjes en prachtige huizen!

Toen ik bij het aquarium vroeg over laagwater poelen werd me aangeraden ten zuiden van de vuurtoren te gaan kijken.

Hier zijn de stranden inderdaad erg rotsig. We parkeren de auto en lopen het strand op. Na een stuk door het water lopen (lang leve de Teva sandalen) vind ik opeens een sanddollar.

Al gauw zien we dat daar hier letterlijk honderden van liggen. De meesten zijn pikzwart en leven en zijn half in het zand begraven. We moeten uitkijken, waar we onze voeten neerzetten. Ik heb nog nooit zoveel sanddollars bij elkaar gezien!

Behalve sanddollars liggen er ook allemaal anemonen half begraven in het zand. Als je ze aanraakt begraven ze zich gauw.


Een van de vele sanddollars

Verder zien we veel redelijk grote crabben. Ik vind een enorme rode, maar die blijkt dood te zijn. Zo brengen we met gemak anderhalf uur door aan het strand

De zee anemonen

Als we terug langs het zand strand rijden is er geen parkeerplaats vrij. Het is ook nog vrij vroeg, dus we laten ons plan hier te eten varen. Wel stoppen we even voor foto's van de Seattle skyline, waarop we hier geweldig uitzicht hebben.

In een van de gidsen, die ik mee heb gebracht maakt het melding van een mooi
uitkijkpunt over de stad vanuit het noorden.

Na een snelle stop bij het hotel, want Kai heeft grape soda op zijn broek gemorst, rijden we naar Volunteer Park.

Hier staat een mooie oude stenen watertoren. Via een metalen wenteltrap gaan we naar boven. Inderdaad kunnen we 360 graden om ons heen de stad en in de verte Mount Rainier zien. Er hangen plakkaten met interessante feiten over de geschiedenis van de Seattle stadsparken.

Als we weer beneden staan hebben we allemaal honger. Dezelfde gids raadt het restaurant Coastal Kitchen aan, precies in die buurt.

Dit blijkt een heel goede keus! We krijgen een tafeltje buiten op een terrasje, dat je aan Zuid Europa doet denken. Hun menu is deze maand geinspireerd door Griekenland (dit wisselt om de zoveel tijd).

De gerechten zijn stuk voor stuk om je vingers bij af te likken en niet duur. Na veel dubben kies ik de scallops met crepes gevuld met squash en appel. Het gaat schoon op! Als dessert delen de kinderen en ik iets heerlijks met vijg, walnoot en abrikoos. Wat een vondst dit restaurantje!

Terug in het hotel bestellen we de film RV met Robin Williams. Het is een vermakelijke film, maar ik ben blij, dat we er niet het volle pond voor hebben betaald!

Mount Rainier

Alweer een vroege ochtend voor de kinderen, om kwart over zeven gaat de wekker. Het doel van vandaag is Mount Rainier National Park. Deze berg is mijn absolute favoriet van alle bergen, die ik ooit gezien heb, dus ik heb er zin in! De dichtstbijzijnde ingang van het park is zo'n 90 mijl van Seattle.

De weg er naar toe is prachtig. We eten ontbijt bij McDonald's met een prachtig uitzicht op Mount Rainier, er is geen wolkje te bekennen. Onder het rijden lees ik over de "hikes", die je in het park kunt maken. Gisteren heb ik het boekje "Day Hike! Mount Rainier" gekocht en daarin worden alle paden duidelijk uitgelegd.

We rijden door het reservaat van de Muckleshoot indianen, wat vrij groot is. Er is hier eindeloos veel vuurwerk te verkrijgen, een heel park met vuurwerk verkopende wagens. En dan is er natuurlijk het altijd aanwezige casino.

Bij Enumclaw gaan we van de hoofdweg af richting park. Daar staat een bordje, dat de Cayuse pas gesloten is tot 17 uur vandaag. Dat is balen, want ik had gelezen, dat hij vandaag weer open ging, maar niet, dat dat pas aan het einde van de dag zou zijn!

We rijden naar de Sunrise ingang en daar komt de tweede teleurstelling, ook dit gaat pas dit weekend open en nu kunnen we vijf mijl het park in rijden, maar verder niet. Dat laatste doen we dan maar en hebben wel een erg mooi uitzicht met de White River op de voorgrond.

We rijden langs een mooie hoge waterval, Skookum Falls, maar we verwachten nog veel meer watervallen op onze weg, dus laten deze liggen.

De ranger vertelt ons, dat de kortste weg naar de andere ingang van het park een omweg van 100 mijl is. Slik! Ik bedenk me, dat je met zo'n 160 kilometer naar het westen Nederland al door bent! Maar ja, er zit niets anders op, de andere kant om is nog langer en we willen toch Mount Rainier meemaken. Gelukkig zijn we vroeg op weg gegaan!

Op de 410 hebben we al vrijwel meteen een schitterend uitzicht op Rainier. Natuurlijk moet er gestopt worden en foto's gemaakt, zoals zo vaak vandaag. Van de berg zien we allerlei kleine en grote watervallen komen.

De omweg begint met de Chinook pas op 1655 meter. Hier ligt overal langs de weg nog sneeuw en hebben we een prachtig uitzicht op Mount Rainier (4392 meter hoog). We klagen absoluut niet over de omweg, want de uitzichten vanaf deze pas zijn fantastisch. In de verte zien we Mount Adams, die 3742 hoog is.

Dan volgen mijlen en mijlen van ongerepte, onbewoonde natuur en ik bedenk me hoe enorm dit land is en hoe ongerept enorme delen ervan nog zijn. We rijden de hele weg langs de "Old River", die er helemaal niet oud uitziet, maar kolkt als een gek!

Na vele mijlen bereiken we het gehuchtje Cliffdel. Het is inmiddels lunchtijd en daar is zomaar magisch de Whistlin Jack Lodge! Ze hebben ham en kalkoen sandwiches, lekker huckleberry ijs (en alles wat je maar wenst van huckleberry van lipbalm tot honing!). We picknicken achter de lodge aan de wild stromende rivier.

Als we verder rijden komen we opeens in een woestijn achtig landschap terecht. Kennelijk komt de regen niet zover! We wanen ons opeens terug in Wyoming, waar de sage brush ook overal te zien was. Het is buiten ook opeens 35 graden, terwijl het bij Mount Rainier nog 24 graden was!

Dan bereiken we route 12 en gaan in westelijke richting verder, we zijn halverwege onze omweg. Een aantal mijlen verderop zien we een helicopter met iets eronder hangend. Er blijkt een beginnende bosbrand te zien, het lokale nieuws is er zelfs. De helicopter haalt water uit de rivier en dumpt dat dan op de smeulende bomen. We blijven even kijken tot er een keer gedumpt is en gaan dan verder.

Net voor tweeen rijden we Mount Rainier National Park weer in, dit keer op Stevens Canyon Road. Als eerste zien we een prachtige waterval bij Falls Creek.

Box Canyon is de volgende stop, voornamelijk voor de wc's, maar ik loop ook naar de overlook en de canyon is onvoorstelbaar diep en heel nauw!

Even verderop stoppen we bij Reflection Lake. Door de wind reflecteert Rainier helaas niet in het meer, maar er ligt nog wat ijs op en daar is wel een reflectie in te zien. Hopelijk lukken de foto's, want ik worstel met de belichting van mijn camera.


De plaats, waar iedereen, die Mount Rainier bezoekt heen gaat is Paradise. Die naam is ongetwijfeld toepasselijk, de berg ligt het dichtst bij, dat wij hem gezien hebben. Het is inmiddels drie uur en veel van de "hikes", die mij leuk leken zijn wegens tijdgebrek niet bewaarheid geworden. Maar hier willen we toch tenminste een wandeling maken.

Het pad, dat "Alta Vista" heet, klinkt goed, je loopt 0,8 mijl naar boven en ziet dan Mount Rainier van dichtbij en ook Mount Adams in de verte. We hadden alleen even niet op de sneeuw gerekend! Op een paar korte stukken na is het hele pad besneeuwd.

We beginnen er toch maar aan, maar na een paar honderd meter haken Rick en Saskia af. Zij gaan het watervallen pad lopen (wat achteraf ook in de sneeuw eindigt). Rick heeft open sandalen aan en zijn tenen zijn bevroren en Saskia vindt het te moeilijk om in de sneeuw te klimmen.

Kai, Katja en ik lopen door en het wordt inderdaad een uitdagende klim. De sneeuw is diep en door het dooien glad, maar het uitzicht is adembenemend, dus we gaan door. Ik maak me eigenlijk meer zorgen over de afdaling. Er zijn een redelijk aantal mensen op het pad, dat stemt me ook wat geruster, zo weten we, dat we niet verdwalen.

Het is wel heel bijzonder om met 25 graden door de sneeuw te baggeren!





Mijn doel is om Mount Adams boven de Tattoosh bergen uit te zien komen en na meer dan een half uur klimmen lukt dat. We zijn aan de top van het Alta Vista pad (en zouden nog verder kunnen gaan, maar dit was al uitdagend genoeg). Uiteindelijk klimmen we 200 meter van 1650 tot 1850 meter. Het lijkt veel en we zijn helemaal buiten adem door de dunnere lucht (en er is verschil tussen 1600 en 1800 meter!), maar om de hele berg te beklimmen zouden we nog meer dan twee kilometer hoger moeten! Onvoorstelbaar!

Op de terugrit glij ik twee keer onderuit op mijn achterwerk. Halverwege zien we een hert rustig grazen, kennelijk onbewust van de menselijke toeschouwers. Natuurlijk gaat het naar beneden veel sneller, dan naar boven, maar ik vind het enger. Soms ga ik zijdelings, omdat het zo steil is.

Beneden vinden we Rick en Saskia meteen weer. We kopen water en snacks, nemen nog een aantal foto's van de bloemen langs de weg en dan keren we huiswaarts.

Voor we het park uit zijn stoppen we nog bij Narada Falls, waar we een prachtige regenboog zien van de spray, die de waterval veroorzaakt. We hebben geen zin om naar beneden te lopen om de hele waterval te zien.


Even verderop is Christine Falls en natuurlijk moet ik daar stoppen en foto's maken. Deze waterval ligt helemaal in de schaduw, maar is wel erg mooi.


Op de weg uit het park vallen ons de bordjes "Volcano Evacuation Route" op. Het is hier wel een gebied met potentiele gevaren, aan de kust tsunami's, meer in het binnenland aardschokken en hier vulkanen. Wat dat betreft woon ik liever in een gebied als het onze, waar de zeldzame tornado het grootste (althans natuurlijke) gevaar is.

In een van de plaatsjes onderweg vinden we een CompUSA, waar Katja eindelijk een oplader voor haar camera batterij vindt.

Terug in Seattle eten we bij Palomino in het midden van de stad. Het eten is erg lekker en de service en ambiance leuk. Mijn zalm smaakt erg lekker en Kai, Rick en Saskia bestellen hun pizza met heel dunne korst.

Terug op de hotelkamer bestellen we een film op tv. De meisjes kiezen "Just my luck" en dat blijkt een heel leuke keuze te zijn. Terwijl ik mijn verslag bijwerk, kijk ik telkens mee met als gevolg, dat we pas na middernacht gaan slapen!

Nog een dagje Seattle

Iedereen (behalve Rick en ik) heeft gisteravond al gedoucht en Rick en ik zijn gewoon snel, dus ruim op tijd zitten we in de taxi naar Pike Place Market om een aantal Alles Amerika mede-forummers te ontmoeten. We komen om kwart voor negen aan, om negen uur zouden we elkaar ontmoeten.

Terwijl we uit de taxi stappen herken ik meteen het gezin, dat aan komt lopen. Het zijn Carola, Fred, Robin en Max en ze zien er precies als op de foto's uit. Na de anderen aan elkaar voorgesteld te hebben lopen we met zijn allen naar Lowell's.

Daar blijkt, na enig rondkijken, dat we op de derde verdieping tafels kunnen krijgen en op de eerste verdieping moeten bestellen. Dat eten wordt dan boven bezorgd (je krijgt een nummertje voor je bestelling).

Carola en ik kletsen erop los, Fred en Rick ook (tot de laatste beneden eten gaat bestellen). De kinderen zitten er wat verloren bij, Max en Robin vast erg jet-lagged en mijn kinderen weten niet goed waar te beginnen, vertellen ze me. "Smalltalk" is moeilijk als je tiener bent.

Even later komt Doreen (in Seattle gaat ze voor de naam Nicole, vanwege de Amerikaanse uitspraak van Doreen) erbij en geeft Carola en mij een heel leuke, kleurige magneet met een Seattle tafereeltje. Carola geeft ons een zak met spekjes en kaneelstokken. De kinderen scheuren de spekjes zak meteen open en hebben voor het eerste eten arriveert al heel wat naar binnen!


Ron komt uiteindelijk ook naar boven, hij had buiten staan wachten en Rick had hem al gezien en gedacht, dat hij er erg Nederlands uitzag. Het wordt een gezellig ontbijt. Rick bestelt voor mij de salmon scramble, hun "signature dish". Hij kent me goed, want ik vind het heerlijk (hoewel veel te veel!).

We kletsen gezellig een uurtje vol en gaan dan naar buiten om groepsfoto's te nemen. Carola heeft voor de gelegenheid haar "Alles Amerika" stickers meegenomen. Het is erg leuk eens gezichten bij namen te kunnen plaatsen. Ik geloof, dat het voor de kinderen minder geslaagd was, maar dat moet dan maar een keertje. Ik vond het in ieder geval erg leuk!


We nemen afscheid en gaan ieder onze eigen weg. Onze volgende stop is het Seattle Aquarium. Een groot gedeelte van dit aquarium is half buiten.

We beginnen met rivier otters, die zo druk zijn, dat je ze nauwelijks ziet. Dan de furseals (bontzeehonden?) en in de volgende baden zijn de zee otters te zien. Sommigen van de otters zijn gered uit situaties, die levensbedreigend waren voor ze en de rest zijn kinderen van die otters. Ze zijn allemaal even schattig.


We lopen verder naar de zeehonden. Hier zwemmen Barney en Q rond, vooral Barney is heel nieuwsgierig en kijkt ons telkens aan. Soms vraag je je toch af, wie er wie bekijkt.

De rest van het aquarium is ook erg leuk. Er is een Orca gedeelte, waar Saskia kaartjes krijgt met de individuele "portretten" van de J pod Orca's, die wij deze week zagen. Ze weet me van alles te vertellen over de moeders en hun kinderen. Dit interesseert haar nu natuurlijk.

Het tropische aquarium gedeelte is leuk, maar dit hebben we veel mooier gezien in andere aquaria. Dit aquarium's sterkte zijn de zoogdieren. Om kwart over elf kijken we naar de training van de zeehonden. Barney laat rustig zijn tanden poetsen (deze training is niet voor het vermaak van het publiek, maar voor het welzijn van de dieren, op deze manier leren ze met menselijk contact omgaan, voor het geval dat medisch nodig is).

Even later worden de zee otters gevoerd. Deze dieren zijn schattig en krijgen een hele emmer met vis toegeworpen. We genieten allemaal van het schouwspel en zij vinden het duidelijk ook leuk.

Als laatste kijken we naar het voeden van de octopus. Die wil best een stukje vis pakken, maar gaat dan weer slapen. Genoeg aquarium voor ons, dus!

Langs de gezellige pieren van de Seattle waterkant lopen we richting Ye Olde Curiosity Shop. Deze winkel hebben Rick en ik al jaren geleden bezocht en je ziet er o.a. drie mummies, een lam met twee hoofden, een varken met iets van vijftien poten en meer rariteiten. Maar voornamelijk is het een winkel vol leuke hebbedingetjes.

Saskia kiest een ketting uit met een klein rijstkorreltje met haar naam erin. Ze kiest een blauwe zon en het is onvoorstelbaar hoeveel de artiest op zo'n korreltje kan schrijven! Katja vindt een leuk paar oorbellen en alle drie de kinderen proberen de "handdruk" machine. Katja was "hot stuff" en Kai en Saskia "oncontrollable" (ik kan het niet mee oneens zijn!).

Als we weer buiten staan is het lunchtijd en we vinden een gezellig terrasje aan het water bij The Fisherman's. Ze hebben in ieder geval lekkere oesters!

We lopen dan weer terug naar Pike Place Market. Daar staan we met een heel stel andere toeristen te wachten, tot iemand eindelijk een vis koopt, zodat die gegooid kan worden, waar de vismarkt bekend om is. Maar niemand koopt en de kinderen vervelen zich, dus lopen we maar door (sorry, Marion).


Bij een van de fruitstandjes kopen we twee pond kersen dit keer en vijf lekkere rijpe abrikozen. Bij de restaurant krijgen de kinderen niet veel gezonds, dus deze vruchten, waar iedereen dol op is, brengen wat broodnodige vitamines binnen.


De markt is veel levendiger dan gisterochtend. Er worden allerlei liedjes a capella gezongen en overal zijn blije mensen te zien. Rick, Katja en Kai halen een drankje bij de originele Starbucks en dan lopen we langzaam terug naar het hotel.

Hier rusten we een half uurtje uit en gaan dan richting Redmond. Rick geeft ons een rondleiding van Microsoft. Als eerste stoppen we bij het "Museum", waar we wel uren hadden kunnen doorbrengen, zoveel interactieve dingen zijn er!

Met Ricks identiteitskaart gaan we de Microsoft winkel binnen en de kinderen en Rick vinden er spullen van hun gading. De vrouwenkleding is truttig en verder ben ik niet geinteresseerd, dus een goedkopen "date" voor Rick.

Dan rijdt Rick ons de campus rond. Het is een heel mooi gebied, erg bebost, lage gebouwen. We zien waar de MSN mensen werken en na een heel lange rit, waar X-Box wordt gemaakt. Kai en Saskia gaan mee naar binnen (met zijn ID kan Rick overal in) en maken een foto met het standbeeld van de uitvinden van Halo. Hun dag kan niet meer stuk!

We zijn nu al op weg naar Kirkland en zo'n 13 jaar geleden was ik daar met een baby Kai en kleine Katja aan het meer aan het spelen. We eten bij het Fish Cafe met uitzicht op dat meer. Ergens voelt dit gebied heel vertrouwd en heeft vele herinneringen, terwijl er ook heel veel nieuw is. Het blijft genieten, deze week!

De Smaragden Stad

De bijnamen van Seattle zijn veelvoudig (inclusief de allereerste naam "Duwamps", gelukkig is het daar niet bij gebleven!) en de mooiste vind ik "Emerald City". Inderdaad is in deze stad ontzettend veel groen, zomer en winter, vanwege de naaldbomen. De stad is op heuvels gebouwd en van veel plaatsen heb je prachtig uitzicht over de Puget Sound, waar hij aan ligt. Het is een van mijn favoriete steden in de VS, vooral als het zulk mooi weer is als nu.

Vandaag gebruiken we om wat bij te tanken en uit te slapen. Voor Katja en Saskia betekent dat zo lang mogelijk blijven liggen, maar Kai, Rick en ik zijn om half negen wakker. Kai en ik gaan de sportkamer van het hotel eens bekijken. Soms stelt die niets voor, maar dit keer staan er een aantal redelijk nieuwe toestellen en een algemeen gewichten toestel. We maken gebruik van de laatste, want verder zullen we vandaag toch veel lopen, dus aan de cardio komen we wel.

Dan laten Rick en ik de kinderen in de kamer achter en lopen naar de waterkant en naar Pike Place Market. Deze half overdekte markt is beroemd vooral vanwege het viskraampje, waar men de vissen naar elkaar toe gooit.

Dit zien wij ook meteen gebeuren en we lopen langs de vele fruit en groente standjes. Dan zien we Lowell's, het restaurant, waar we morgen zullen eten met een groep forummers. Ik koop een pond Rainier kersen (geel met oranje) voor $3,99 (bij Whole Foods zijn ze in ons gebied soms voor $9,99/pond te krijgen!) als ontbijt. We halen een latte bij de originele Starbucks (uit 1912 staat er boven de voordeur) en lopen dan terug naar het hotel.

De kersen verdwijnen als sneeuw voor de zon, dus morgen zal ik maar meer kopen! Tegen de tijd, dat we allemaal klaar zijn is het kwart over elf en we besluiten voor een vroege lunch/laat ontbijt, oftewel brunch, naar het ronddraaiende restaurant bovenin de Space Needle te gaan.


Er is een tafeltje open (boven zien we, dat we absoluut niet de vroegsten daar zijn!), maar de prijs is even slikken: $25 minimum voor eten per volwassene (en Katja en Kai zijn dat intussen voor hun begrippen). Maar de toegang tot het observatiedek is er bij inbegrepen en later zie ik, dat dat $14 is. Dat maakt mijn King zalm voor $27,50 nog goedkoop!

Met een snelle lift met ramen vliegen we naar boven en krijgen een mooie tafel aan het raam. Eigenlijk is iedere tafel aan het raam. We zijn al in een heel aantal ronddraaiende restaurant in verschillende steden geweest en deze is volgens mij de nauwste.

We hebben natuurlijk prachtig uitzicht, al is het richting Mount Rainier wat heiig, de berg is tenminste uit de wolken. Of het op de foto's ook uit zal komen, weet ik niet.


Mount Rainier is vaag op de achtergrond te zien

Na het eten (wat echt erg lekker was, iets wat niet over ieder ronddraaiend restaurant gezegd kan worden) lopen we naar boven naar het observatiedek. Daar kijken we nog door de verrekijkers en ik luister even naar een van de rondleidsters, die interessante feiten vertelt over de verschillende gebouwen.

Dan gaan we weer met dezelfde snelle lift naar beneden. We lopen door het kermis attracties gedeelte. We hebben geen van allen zin in deze ritjes, na pas een paar weken geleden naar Hershey Park te zijn geweest.

Maar het Pacific Science Center ziet er te interessant uit om voorbij te lopen. We kopen toeganskaartjes ($10 voor volwassenen, $7 voor kinderen onder de 12) en de kinderen zijn er niet meer weg te slaan!

Eerst zien we een heel interessante tentoonstelling over dinosauriers. We leren feiten, die Rick en ik ook nog niet wisten en interessante theorieen over waarom ze zijn uitgestorven.

In de volgende kamer is een levende insekten "zoo". We houden allemaal (met uitzondering van Saskia) een Madagascar hissing cockroach (kakkerlak) vast. Best lieve beestjes als je je over de "eeeeek" factor kunt zetten.


Dan gaan we de vlindertuin binnen. Ook hier is het erg leuk en ik maak mooie macro vlinder foto's.


Bij de visuele activiteiten zijn de kinderen al helemaal niet verder te krijgen. Rick en ik dachten, dat dit voornamelijk voor Saskia zou zijn, maar Katja en Kai vermaken zich net zoveel! Vooral in het gedeelte, waar je je schaduw kan "bevriezen" hebben ze grote lol.

Als laatste proberen we allerlei fysieke instrumenten. Hoe hard we kunnen knijpen, hoe snel we een knopje kunnen indrukken etc. Buiten spelen de kinderen nog even met de gigantische waterpistolen en dan willen we verder.

We lopen een aantal blokken naar Second Avenue en nemen daar een van de gratis bussen naar Pioneer Square. Dit is het oude gedeelte van de stad en ik heb hier 20 jaar geleden de Underground Tour gedaan. Ik herinner me die als ontzettend leuk en de kinderen zijn nu ook oud genoeg om mee te gaan (met vorige bezoeken waren ze te jong).

We kopen kaartjes en lopen dan door het mooie oude district, waar de stad Seattle begon. De gebouwen zijn ornamentaal kwa architectuur en er zijn allerlei leuke cafeetjes en restaurantjes. Een uithangbord zegt "Hotel Rooms 75 cents", een herinnering aan het onzedelijke verleden van de stad tientallen jaren geleden.

Om vier uur worden we in een grote barzaal geloodst. Er zijn toch zo'n 100 mensen aanwezig, dus de tour is wel populair, al kent niemand, zelfs Seattleites hem niet als ik het erover heb. Ook Rick heeft er in alle jaren, dat hij in dit gebied komt nog nooit van gehoord.

Eerst krijgen we een twintig minuten praatje door Lucy, doorspekt met grapjes over het ontstaan van de stad, te horen. De geschiedenis is werkelijk interessant, vooral voor iemand als ik, die er dol op is. Maar de kinderen luisteren ook ademloos. Er zijn goede mannen, slechte mannen en heel slechte mannen en dan natuurlijk een aantal heel losse vrouwen, die die mannen bezig moesten houden.

Na de introductie worden we in drie groepen opgesplitst. Wij krijgen Adam als gids, die duidelijk veel plezier in zijn werk heeft. Hij grapt meteen met Saskia over de ratten, maar Saskia is niet bang voor ratten, dus hij vangt bot.

We worden onder de grond, zoals we die vandaag kennen, geleid naar de "grond", zoals ze die voor 1900 kenden. We zien oude winkelpuien en oude foto's en leren eindeloos veel over de tijd, dat dit gedeelte van Seattle de enige "stad" was en vooral door houtwerkers werd bevolkt.


Underground

De enige vrouwen waren de "naaisters" (na de rondleiding leg ik aan Rick en de kinderen uit, dat dit woord in het Nederlands al dubbelzinnig kan zijn). Adam vertelt met veel humor over de "naaisters" en hun "naaisalons" en hoe het stadsbestuur hen ging "onderzoeken". Een van de bekendste "naaisters", Lou Graham, deed de stad veel goed en overleed helaas aan een (zoals Adam het noemde) door naaien veroorzaakte ziekte (syphilis). Zij liet haar hele vermogen achter aan de Seattle openbare scholen, maar geen enkele school is naar haar vernoemd. Elders staat vermeld, dat dit geen waar verhaal is, maar leuk klinkt het allemaal wel en het staat zelfs op het plakkaat van de stad Seattle, dus "moet" het toch waar zijn.


Zo leren we een heel aantal feiten en leuke weetjes en de anderhalve uur vliegen voorbij. Zelfs Saskia verveelt zich niet en dat zegt veel! Het geheel is gebaseerd op de boeken van Bill Speidel, een sarcastische columnist, die de underground tour begon om bewustzijn over het vervallen Pioneer Square te creeren. Hij wilde, dat deze buurt niet verloren ging en had daarmee gelukkig succes.

Na de tour lopen we nog even naar het gebouw, waar Lou Graham haar bordello had. Het is nu het Washington Court Building en er wonen vooral advocaten. Weer eens wat anders. We weten nu ook, dat alle stoepen, waar we op lopen, hol zijn (in dat gedeelte van de stad), de eerste verdiepingen van de gebouwen worden nu voornamelijk bewoond door ratten. Eindeloos intigrerend!

Het is inmiddels etenstijd en we nemen een van de gratis bussen (na enig zoeken en bij de verkeerde busstop staan wachten) terug naar het midden van de stad. Daar wil Rick naar Camera West, want hij heeft vlekjes in zijn camera en wil daar hulp mee.

Ze zijn al dicht en Rick verzucht dat feit luid. Dan vraagt een man ons, wat we nodig hebben. Hij blijkt bij de winkel te werken en opent hem weer voor ons! Dat is nog eens service! Rick koopt een schoonmaakdingetje en we gaan blij weer op weg. Ontzettend vriendelijk om ons toch nog te helpen!

Bij een hotel op de hoek vragen we om suggesties voor een restaurant. De concierge raadt de Icon Grill aan. Het blijkt een heel goede keuze! Het heeft heel leuk decor met allerlei glazen "ballonnen" en het menu is ook prima en niet overdreven duur.

Na het eten lopen we terug naar het hotel. De koele avondlucht voelt lekker aan. Wat is dit toch een leuke stad! Ik zou er zo wonen, als ik niet wist, dat het weer hier zo vaak somber is (deze week is dat moeilijk voor te stellen!).

Orca Watch

We hebben wel de juist week uitgekozen om naar het Noordwesten te gaan! Van het thuisfront komen berichten van ernstige overstromingen en allerlei problemen binnen. Sinds zondag is er meer dan 30 centimeter regen gevallen en hele gebieden zijn tot rampgebied verklaard. Gelukkig stelt een telefoontje aan Laura ons gerust wat ons huis betreft. We wonen ook boven op een heuvel, dus overstromen is vrijwel onmogelijk. Wel ironisch, dat we in zo'n regenachtig gebied als dit prachtig weer hebben, terwijl het in ons gebied meestal mooi weer is in deze tijd van het jaar.

De wekker staat op zeven uur, want we moeten ons om negen uur melden bij de winkel van Island Adventures voor onze orca watch. Rick slaapt nog bijna door het alarm heen, maar ik ben, zoals altijd lijkt het, al wakker.

Rick gaat bij een van de kleine espresso standjes een latte voor ons halen, terwijl ik alles inpak. Die standjes zie je hier overal! Starbucks is natuurlijk de bekendste, maar er zijn nog tientallen, zo niet honderden prive zaakjes.

De "winkel" is zo groot, dat er net twee mensen in passen. Er zijn allerlei soorten koffie dranken te verkrijgen, je kunt het zo gek niet bedenken!

De inn biedt een heel lekker ontbijt in de lobby. Veel beter, dan de meeste grote ketens bieden. Er zijn hard gekookte eieren, verse muffins, jus d'orange en als klap op de vuurpijl zelf-gemaakte verse wafels. De kinderen zijn in de zevende hemel!

Om kwart voor negen rijden we "downtown" Anacortes binnen. Het valt Rick en mij op, dat er op de muren van alle winkels een houten bord met een of meerdere personen hangt met namen en datum. We gissen naar de reden daarvoor, misschien de stichters van het bedrijf of iemand, die het lang gerund heeft?

We checken op tijd in en krijgen een boarding pass. We weten al waar de boot ligt, want dat hebben we gisteravond gezien, hij ligt in dezelfde haven als waar het Flounder Bay Cafe ligt.

Na een grappig toespraakje van de "captain" over de do's en dont's op de boot mogen we met de steile plank naar beneden de boot op. Het is een vrij kleine boot met twee "verdiepingen", er gaan naar mijn schatting zo'n 35 mensen op.

We cruisen al snel de haven van Anacortes uit en het grote water op. Ik ben blij, dat ik mezelf en Saskia een Dramamine heb toegediend, want het wordt, ondanks het kalme weer, een hele oversteek! We zijn met laag water vertrokken en daardoor zijn de stromingen extra sterk en dat voelen we! Gelukkig hebben we een tafeltje binnen, want buiten vliegt de spray op en het is niet bepaald warm. De meisjes en ik hebben een regenjas aan en daar hebben we geen spijt van! Geen moment heb ik het te warm.

Als we de San Juan eilanden hebben bereikt houdt de boot even in. Hier kunnen we dieren zien en als eerste zijn dat mooie zwart witte watervogels met knalrode pootjes. Dan zien we een hele groep zeehonden zonnen op een rots en een bald eagle in de verte. Het is er prachtig, ik begrijp nu, dat kennissen van ons ieder jaar op deze eilanden vakantie gaan houden!
'



Voor we bij de orca's komen wordt ons gezegd lunch te eten, want tijdens het walvissen bekijken wordt er geen voedsel geserveerd. Wij zitten vlak naast de snackbar en bestellen een heel stel bakjes met chili en een zakje chips (de special). Het gaat er allemaal goed in.

Vanochtend toen we incheckten werd ons verteld, dat we geluk hadden, de orca's waren maar twintig mijl verderop. Maar tegen de tijd, dat wij onderweg zijn zijn ze al vele mijlen verder gereisd. Ze schijnen veertig mijl per uur te kunnen zwemmen en dat hebben ze dus gedaan.

We moeten zo'n anderhalf uur varen, voor we de eerste orca zien. Het is een mannetje, want de vin is gigantisch (die kan bijna 2 meter zijn bij mannetjes, 1 meter bij vrouwtjes). Er liggen allerlei andere boten en er is de Soundwatch, die erop toeziet, dat geen van de boten de orca's op minder dan 100 meter benadert. Onze boot krijgt een paar keer een waarschuwing.

Eerlijk gezegd valt het me tot nu toe tegen. We hebben wat vinnen gezien in de verte, maar geen echte orca kenmerken. Gelukkig gaat de walvisvaart verder. We volgen de "J" groep (met een mannelijke "L" orca erbij). We zien vrouwelijke orca's, baby orca's en een enkele mannelijke orca. Geen van ze springt, helaas, maar verder is het spectaculair! Eentje rolt over (geen foto) en ik fotografeer heel wat zwart wit.




Al te gauw moeten we terugkeren, maar we vinden allemaal, dat we heel wat gezien hebben! In een keer varen we terug naar Anacortes, maar net voor we in de haven gaan zien we nog een prachtige bald eagle in een boom. Voor iedereen, die de Noordwest kust bezoekt is een orca watch essentieel! Deze dieren zie je in Seaworld, maar in het wild is het zoveel meer bijzonder!

Er wordt ons toegezegd, dat we onze foto's kunnen emailen naar Island Adventures voor identificatie van de walvissen. Zo weten we dat het een foto van "Sushi" is en niet alleen maar een L groep walvis. Ik ga dat zeker doen!

Om 15 uur zijn we terug op het land en rijden we richting Everett, we hebben een (heel erg kleine) hoop nog een Boeing tour mee te kunnen maken. Door de prachtige Skagit vallei (waar in de lente tulpenfestivals worden gehouden en er bollenvelden zijn, die die in Nederland evenaren) rijden we richting het oosten. In Mount Vernon (doet ons aan ons gebied denken, want dat is de naam van het landgoed van George Washington) rijden we de snelweg Interstate 5 op. Nu is het nog een uurtje naar Everett, online lazen we, dat het bezoekerscentrum om half zes sluit.

Onze MIO GPS leidt ons wel naar de Boeing fabrieken, maar het duurt even voor we het bezoekerscentrum vinden. We proberen "Receiving", maar daar is niemand en dan vraagt Rick de weg bij de veiligheidsdienst, die ons de goede richting op wijzen.

De rondleidingen blijken maar tot 15 uur te gaan (staat nergens op de website of wij hebben niet goed gelezen), maar het "Future of Flight" gedeelte is nog open. We leren over de nieuwe 787, wat ik erg interessant vind.

In de souvenirswinkel krijgen Rick en Kai nog heel wat informatie en we nemen foto's van de onafgemaakte vliegtuigen, die verderop staan.

Dan rijden we naar Seattle en checken in bij het Holiday Inn, we zien de Space Needle vlakbij! We pakken uit, want hier blijven we zes nachten en gaan dan op zoek naar een restaurant. De keuze valt op McCormick and Schmick's, een restaurant, dat wij ook vlakbij hebben, maar dat hier zijn origine heeft.

Dit restaurant ligt aan een meer en we zien een leuke zeilrace terwijl we eten. Rick en ik bestellen hetzelfde: 6 Hood Canal oesters, die de grootste zijn, die ik ooit heb gezien en dan een Steelhead vis met wasabi korst. Het smaakt allemaal meer dan goed!

We delen allemaal een paar desserts (mousse, key lime pie, berry cobbler) en zijn dan helemaal voldaan.

Met een taxi gaan we terug naar het hotel en al gauw ligt iedereen in diepe rust.

Veerboot ritje

Omdat we vandaag geen Orca watch gaan doen om 4 uur hebben we wat minder haast. We moeten namelijk met een veerboot mee en ik heb geen idee hoe druk het daar zal zijn.

Om 7 uur dwing ik mezelf op te staan. Het zou zo makkelijk zijn te blijven liggen, want het bed voelt heerlijk en de temperatuur ook, maar ik weet, dat ik dat later op de dag zal betreuren. Dit keer zijn er geen wasberen, als ik mijn loopje begin. Wel mooie statige reigers, die op ieder visje jagen. Ik besluit een loop en ren routinetje te doen. Zoveel minuten zo snel mogelijk lopen en dan een minuut voluit rennen. Helaas geeft Garmin het op, de batterij is op. Van gisteren weet ik gelukkig hoe ver vijf kilometer op dit pad ongeveer is.

Als ik terug kom ligt iedereen nog in diepe rust. Wat??? We moeten wel nog een veerboot halen en ik heb gelezen, dat de wachttijden in de zomer tot drie uur kunnen oplopen. Dat willen we toch niet?

Tot mijn grote verbazing zitten we om vijf over negen zomaar bepakt en bezakt en schoon in de auto! We checken uit en halen dan ontbijt bij Jack in the Box. Deze keten hebben wij in ons gebied niet (meer) en ze hebben lekker eten. Hun ham, swiss and egg sourdough sandwich (geen boter op het brood!) smaakt bijna net als de McDonald’s egg mcmuffin (maar die laatste is nog steeds mijn favoriet fast food ontbijt).

We rijden naar het noord-oosten en komen langs het Dungeness National Wildlife Refuge. We besluiten, dat we niet op een bepaalde tijd ergens hoeven te zijn, dus we gaan kijken. Het is prachtig! Uitgebreid rots strand, een gebied waar je honderden kleine krabbetjes ziet lopen (baby Dungeness krabben?) en honderden clams en mosselen. Er staat een waarschuwingsbordje, dat je zeehondenpuppies niet mag aanraken, maar helaas is daarvan ook niets te bekennen.


Het strand van Dungeness



Toekomstige gigantische Dungeness crab?

Als we weer teruglopen zien we opeens een moederhert met baby. Ze zijn duidelijk in de war, maar toch ook nieuwsgierig. We staan met een aantal mensen op het pad toe te kijken en het stel kijkt ook telkens naar ons. Op een gegeven moment probeert baby te drinken bij de moeder, maar die laat dat niet toe. Uiteindelijk (en na veel foto’s) verdwijnen de twee in het struikgewas.


Wij gaan verder en komen langs allerlei casino’s, die door indianen worden beheerd. Onder Indiase wetten mag gokken, maar onder staatswetten niet. De casino’s zijn dus kleine Indiase oases op zichzelf. We rijden ook de hele tijd door kleine Indiase reservaten.

Om kwart over twaalf komen we in Port Townsend aan. Dit is een mooi Victoriaans dorpje, althans, dat zeggen de reisgidsen. Wat wij ervan zien is aardig, maar we willen graag de veerboot van 12:45 halen en krijgen dus weinig mee van dit pittoreske gedeelte van het stadje. Zoals gewoonlijk vertrekt de veerboot uit een minder mooi gedeelte.

Ondanks alle waarschuwingen is het helemaal niet druk voor de oversteek. We kunnen zo mee. Voor ons gezin plus van kost de oversteek $19.40. Het is weer een avontuur, vooral voor de kinderen, die niet bewust veel veerboten hebben meegemaakt en al helemaal niet een oversteek, die een half uur in beslag neemt! Het is zo warm, dat we niet eens een extra jas mee hoeven aan dek! (Tot nu toe heb ik veel te veel warme kleding meegesleept, maar je weet in dit klimaat nooit)

In Keystone rijden we een beetje rond, want Rick heeft “Engle” op de GPS gezien en wil een foto van wat dat ook is. Het blijkt een grotere weg te zijn, die zo heet. Hij neemt een foto en we kunnen verder. Whidbey Island heeft mooie boerderijen, een aantal wijngaarden en een prachtig uitzicht op de Olympische bergen.

Het is inmiddels na enen en de magen knorren. Het eerste dorpje, waar we doorheen rijden, heet Coupeville en we rijden Main Street af, maar vinden niets van onze gading. Wel een casino en een bowling hal, zoals in vrijwel elk plaatsje hier.

We rijden verder naar Oak Harbor, dat op de kaart een grotere plaats lijkt. Dit blijkt inderdaad zo te zijn, hier vinden we een heel stel ketens en zelfs een Walmart en een Big K. We landen voor lunch bij de Flyers Restaurant and Brewery. We zijn de enige gasten (kan komen omdat het inmiddels al twee uur is) en op tv is de match Zwitserland-Oekraine te zien. Rick is in zijn element, want ze serveren zelf gebrouwde bieren en ik ben in mijn element, want dit blijkt een heel spannende voetbalmatch te zijn. En allemaal vallen we aan op de voortreffelijke sweet potato fries. Het wordt een lekkere maaltijd en we zien Oekraine met strafschoppen winnen.

Om de een of andere reden zijn er allemaal Nederlandse invloeden te zien in Oak Harbor. Veel bedrijven hebben Nederlandse namen (Zylstra, Beeksma) en er staat een heuse replica van een Hollandse molen aan het water. Ook is er een Auld Holland Inn en een restaurant, dat Kasteel Franssen heet.

Na het eten gaan we nog even naar de Big K. Saskia is vergeten een zwempak mee te nemen en Rick een lange broek. Ik heb geen korte broek mee en in deze warmte zou dat wel lekker zijn, maar Big K biedt niets voor mij. Gelukkig vindt Saskia wel haar zwempak en Rick neemt genoegen met een heel goedkope zwarte broek.

Net voor de brug naar Fidalgo Island, onze eindbestemming, stoppen we bij Deception Pass State Park. Van anderen hebben we vernomen, dat het hier erg mooi moet zijn. Als eerste rijden we naar North Beach. Dit vind ik het mooist, er liggen allerlei verschillend gekleurde kiezelstenen en er is vrijwel niemand. De rust en de mooie natuur maken, dat ik hier uren zou kunnen zitten. We trekken onze schoenen en gaan pootje baden, maar lang houd ik het niet uit, het is zo koud, dat het door merg en been gaat (later vernemen we, dat het water 12 graden is!).


Op het “North Beach” strand

Na een half uurtje gaan we naar West Beach. Daar is een zwemstrand, wat flink druk is en een uitgestrekt rotsachtig strand. Het is er mooi, maar veel drukker, dan aan de noordkant. We vermaken ons met rotsstapeltjes maken (wie de meeste stenen kan opstapelen) en rotsen en boomstammen beklimmen. Over boomstammen gesproken, hele boomstammen drijven in het water voorbij, waar die vandaan komen? Vooral Kai is helemaal in zijn element en boos, als we na een uur zeggen verder te willen. Maar het is al na vieren en we weten niet hoe ver Anacortes nog is.

Over de mooie brug met spectaculair uitzicht (het doet me hier erg aan de Thousand Islands in noord New York State en zuid Ontario denken) rijden we Fidalgo Island op. Anacortes blijkt nog een drie kwartier rijden te zijn. Hier hebben we de Fidalgo Country Inn geboekt, een hotel, dat online veel goede reviews kreeg. Opeens zie ik het bord ervoor, nog voor we echt in Anacortes zijn.

We krijgen een heel mooie grote kamer met twee bedden en een uitklapbank. Hij is leuk gedecoreerd, een beetje als een gezellige huiskamer. We krijgen zelfs een paar kamerjassen erbij.

Het is ook alweer etenstijd, dus rijden we Anacortes in. Het is een leuk, beetje Western aandoend stadje. Bij de Inn werd ons het Flounder Bay Cafe aangereden, wat een gezellig restaurant bij een jachthaven blijkt te zijn. We verkiezen buiten te eten, maar hebben daar even later spijt van, want het is toch frisser, dan we hadden gedacht. Drie van ons hebben een trui meegenomen, maar ik leen die van mij aan Saskia, die maar over de kou blijft zeuren. Dan is Rick galant en geeft mij zijn trui, Katja heeft haar eigen en Kai heeft er geen nodig, zodat Rick even later met Kai’s trui aan zit. Nou ja, we zijn tenminste allemaal weer happy!

Katja en ik bestellen beiden de King zalm, een prachtig rood stuk zalmvlees, met een sinaasappel sausje er overheen. Als voorafje neem ik de Hood Canal oesters en ik heb nog nooit zulke grote oesters gezien! Ze smaken voortreffelijk!

Als we terug bij het hotel zijn lonkt het zwembad recht onder ons raam erg! Het is vandaag tegen de 30 graden geweest en een natte afkoeling is welkom. Het water in het zwembad is lekker warm en we zijn de enigen daar. Ook de hot tub voelt lekker. Ik ga als eerste weer naar boven om mijn verslag bij te werken, de anderen blijven nog een uurtje door spetteren.