Het Olympisch schiereiland

Om half acht forceer ik mezelf wakker. Het is tenslotte half elf mijn tijd en ik heb meer dan zeven uur geslapen. Ik doe mijn ochtendoefeningen en spring dan onder de douche. De anderen douchen een voor een na mij en als Katja aan de beurt is vertellen we haar, dat we bij het ontbijt op haar zullen wachten.

In de tussentijd brengen we de baggage naar de auto en vinden een tafeltje in het restaurant. Embassy Suites biedt gasten een naar maat gemaakt ontbijt aan, wat meestal erg goed is (voor een gratis ontbijt). Het is vanochtend enorm druk en het neemt even voor we ons omelet met salsa krijgen. Maar het smaakt goed en de koffie is lekker sterk en om tien over half tien, twintig minuten voor op mijn schema, rijden we weg.

Rick wil nog een Starbucks meenemen voor onderweg en ik koop een kaart bij 7-Eleven, ik heb wel een Map Easy kaart, maar die is niet gedetailleerd genoeg.

Via de I-5 rijden we zuidwaarts richting Olympia. We zien Mount Rainier groot boven ons verrijzen, het blijft een fantastisch gezicht, vooral zo helemaal uit de wolken!

Na een uur rijden zijn we in Olympia, de hoofdstad van de staat Washington en we zien het mooie Capitool duidelijk langs de weg. Hiervandaan nemen we de 101 Noord en dan de 8, een prachtige weg met eindeloos veel dennenbomen. In Aberdeen stuiten we op een kleine file, waarschijnlijk strandverkeer, maar wij hoeven die kant niet op.

Terwijl we wachten hebben we prachtig uitzicht op de boomstammen, die wachten om vervoerd te worden. Weyerhaueser is een groot bedrijf hier en Aberdeen kennelijk een hoofd verscheepplaats.

Overal langs de weg staan waarschuwingsborden voor tsunami's. We vragen ons af hoe mensen ueberhaupt te weten komen, dat een tsunami dreigt. We denken, dat er wel sirenes moeten zijn, maar veel gebieden hier zijn zo afgelegen, het lijkt ons moeilijk overal sirenes aan te brengen!

In Hoquiam een paar mijl verderop denken we een leuk restaurantje voor de lunch te gaan zoeken. Eerst rijdt Rick nog even per ongelijk de verkeerde kant op op een eenrichtingsweg ("You're on a one way road, dude!" hier zijn ze nog gemoedelijk, thuis zouden het een heel aantal toeters zijn) en bij Pub and Grub, een heel leuk uitziend tentje, worden we geweigerd. Iedereen moet 21 zijn om daar te eten, zelfs buiten op het terrasje!

We worden naar Los Arcos verwezen, het plaatselijke Mexicaanse restaurant. Daar eten we erg lekker, maar het blijkt, dat we voor de avondmaaltijd prijzen moeten betalen, want "lunch" wordt alleen van maandag t/m vrijdag geserveerd. Dat is een flinke tegenvaller, want dat maakt het dubbel zo duur! Maar gelukkig smaakte het goed, dat scheelt.

Als we onze reis voortzetten rijden we door prachtige wouden. Vreemd hoe er soms hele kale stukken tussen zitten door het kappen. Er staan ook telkens borden: gekapt in 1990 (bij voorbeeld), opnieuw geplant, volgende kap meestal 60 jaar later.

Langs de weg zien we borden van zalm kwekerijen en op een gegeven moment staat er "zalm kwekerij bezoekerscentrum". Rick en ik zijn geintigreerd en besluiten een kijkje te gaan nemen.

Daar hebben we geen spijt van! We worden rondgeleid door "Lew", die in de 80 is. Dit is zo'n ervaring voor ons! We krijgen te horen hoe men zorgt, dat zoveel mogelijk Coho zalm eieren tot volwassenen worden. Het is nogal een schok om te horen, dat slechts 1 procent het hier terug haalt vier tot vijf jaar later!


Lew komt uit Montana en doet dit als pensioensvrijwilligerswerk (en hij is er super enthousiast over). Voor hij hier kwam deed hij met zijn vrouw en jongste dochter het rodeo circuit. Hij reed als 72-jarige voor het laatst met een stier! Dit is de echte Amerikaan, iemand met zo'n ander leven dan wij, dat Rick en ik ervan genieten.

Hij vertelt eindeloos over ringen, die door neuzen van de zalmen worden geschoten om ze zoveel jaren later te herkennen, hoe de oogballen soms omhoog vliegen bij het doodslaan (wel nadat ze met gas zijn verdoofd) van de vrouwtjes (die anders toch zouden sterven) en ga maar door. Aan een ieder, die dit gebied bezoekt kan ik een bezoek aan een zalm kwekerij (hatchery) aanbevelen. Dat is het leven in dit gebied, de Indianen leven ervan en vrijwel iedereen, die hier zijn leven slijt. Het is allemaal super-interessant. Bij het afscheid raadt hij ons aan in oktober terug te komen, dan komen de zalmen om eieren te leggen en gaat dit hele proces in werking. Wij zien de babies honger hebben, meer niet.

We lopen nu zeker een uur achter op ons "schema" maar erg vinden we het niet. Geen van vijven hadden we de ervaring bij de hatchery willen missen. De meeste toeristen rijden er straal voorbij, maar dit is juist het echte Washington.

Niet veel later rijden we langs Lake Quinault. Genoemd naar de indianen van dit gebied en met prachtige uitzichten.

Na Kalaloch zijn er een heel aantal stranden, genummerd 1 tot en met 6. Bij nummer een lopen we naar beneden en zien heel wat aangespoeld hout waar we overheen moeten klimmen om op het strand te komen. Het is er wel prachtig en we moeten de kinderen dwingen terug te gaan, die zouden er zo een dag blijven.

Bij het volgende strand, waarvan ik het nummer ben vergeten, zien we mooie zee-anemonen bij de rotsen. Het getij komt binnen, maar we kunnen nog net zien, wat er met laag water allemaal tevoorschijn komt.

Terwijl we daar staan vliegt een paar bald eagles over. Wat een majestueuze dieren zijn dat toch!

We rijden verder naar het Hoh regenwoud. Dit is het enige niet-tropische regenwoud ter wereld. We parkeren en lopen naar het pad "Hall of Mosses". Er wordt gewaarschuwd voor gladheid en natheid, maar alles is kurkdroog. Ik zeg tegen Rick, dat dit nu de enige plaats is, waar ik wel wat regen had willen hebben voor het volle effect. De wandeling is prachtig en de zon spelend door het dichte bladerdek is dat ook. We genieten van de 3/4 mijl lange cirkelloop.


Daarna zijn we moe van alle indrukken en de jet lag en klaar om naar Port Angeles te rijden. Onderweg zien we hele heuvels met prachtig geel bloeiende brem en het Crescent Lake is aan de rechterkant van de weg schitterend mooi.

Port Angeles is een leuk stadje aan het water en wij logeren bij het Red Lion Hotel. Dit kost wat mij betreft idioot veel, maar was het enige hotel in de omgeving waar wij met zijn vijven in een kamer konden verblijven. We krijgen een kamer met twee queen size bedden en een "rollaway" (extra bed). Het internet is hier gratis, dat scheelt ook weer. Ons uitzicht is op de Strait of Juan de Fuca, als de deur open is horen we de golven kabbelen.

Het is al acht uur als we bij dit hotel aankomen en we hebben honger. We eten bij het Crabhouse restaurant bij het hotel. Omdat we hier vlakbij het plaatsje Dungeness zitten, bestel ik de beroemde Dungeness crab. Ik krijg een enorm dier voorgeschoteld en pas na een uur ben ik klaar met eten! Het smaakt allemaal voortreffelijk en is een hele ervaring.


Crab voor



Crab na

Na het eten gaan we terug naar de kamer en gaan, hoewel de air conditioning niet werkt en de kamer veel te warm is, al gauw slapen.