Veerboot ritje

Omdat we vandaag geen Orca watch gaan doen om 4 uur hebben we wat minder haast. We moeten namelijk met een veerboot mee en ik heb geen idee hoe druk het daar zal zijn.

Om 7 uur dwing ik mezelf op te staan. Het zou zo makkelijk zijn te blijven liggen, want het bed voelt heerlijk en de temperatuur ook, maar ik weet, dat ik dat later op de dag zal betreuren. Dit keer zijn er geen wasberen, als ik mijn loopje begin. Wel mooie statige reigers, die op ieder visje jagen. Ik besluit een loop en ren routinetje te doen. Zoveel minuten zo snel mogelijk lopen en dan een minuut voluit rennen. Helaas geeft Garmin het op, de batterij is op. Van gisteren weet ik gelukkig hoe ver vijf kilometer op dit pad ongeveer is.

Als ik terug kom ligt iedereen nog in diepe rust. Wat??? We moeten wel nog een veerboot halen en ik heb gelezen, dat de wachttijden in de zomer tot drie uur kunnen oplopen. Dat willen we toch niet?

Tot mijn grote verbazing zitten we om vijf over negen zomaar bepakt en bezakt en schoon in de auto! We checken uit en halen dan ontbijt bij Jack in the Box. Deze keten hebben wij in ons gebied niet (meer) en ze hebben lekker eten. Hun ham, swiss and egg sourdough sandwich (geen boter op het brood!) smaakt bijna net als de McDonald’s egg mcmuffin (maar die laatste is nog steeds mijn favoriet fast food ontbijt).

We rijden naar het noord-oosten en komen langs het Dungeness National Wildlife Refuge. We besluiten, dat we niet op een bepaalde tijd ergens hoeven te zijn, dus we gaan kijken. Het is prachtig! Uitgebreid rots strand, een gebied waar je honderden kleine krabbetjes ziet lopen (baby Dungeness krabben?) en honderden clams en mosselen. Er staat een waarschuwingsbordje, dat je zeehondenpuppies niet mag aanraken, maar helaas is daarvan ook niets te bekennen.


Het strand van Dungeness



Toekomstige gigantische Dungeness crab?

Als we weer teruglopen zien we opeens een moederhert met baby. Ze zijn duidelijk in de war, maar toch ook nieuwsgierig. We staan met een aantal mensen op het pad toe te kijken en het stel kijkt ook telkens naar ons. Op een gegeven moment probeert baby te drinken bij de moeder, maar die laat dat niet toe. Uiteindelijk (en na veel foto’s) verdwijnen de twee in het struikgewas.


Wij gaan verder en komen langs allerlei casino’s, die door indianen worden beheerd. Onder Indiase wetten mag gokken, maar onder staatswetten niet. De casino’s zijn dus kleine Indiase oases op zichzelf. We rijden ook de hele tijd door kleine Indiase reservaten.

Om kwart over twaalf komen we in Port Townsend aan. Dit is een mooi Victoriaans dorpje, althans, dat zeggen de reisgidsen. Wat wij ervan zien is aardig, maar we willen graag de veerboot van 12:45 halen en krijgen dus weinig mee van dit pittoreske gedeelte van het stadje. Zoals gewoonlijk vertrekt de veerboot uit een minder mooi gedeelte.

Ondanks alle waarschuwingen is het helemaal niet druk voor de oversteek. We kunnen zo mee. Voor ons gezin plus van kost de oversteek $19.40. Het is weer een avontuur, vooral voor de kinderen, die niet bewust veel veerboten hebben meegemaakt en al helemaal niet een oversteek, die een half uur in beslag neemt! Het is zo warm, dat we niet eens een extra jas mee hoeven aan dek! (Tot nu toe heb ik veel te veel warme kleding meegesleept, maar je weet in dit klimaat nooit)

In Keystone rijden we een beetje rond, want Rick heeft “Engle” op de GPS gezien en wil een foto van wat dat ook is. Het blijkt een grotere weg te zijn, die zo heet. Hij neemt een foto en we kunnen verder. Whidbey Island heeft mooie boerderijen, een aantal wijngaarden en een prachtig uitzicht op de Olympische bergen.

Het is inmiddels na enen en de magen knorren. Het eerste dorpje, waar we doorheen rijden, heet Coupeville en we rijden Main Street af, maar vinden niets van onze gading. Wel een casino en een bowling hal, zoals in vrijwel elk plaatsje hier.

We rijden verder naar Oak Harbor, dat op de kaart een grotere plaats lijkt. Dit blijkt inderdaad zo te zijn, hier vinden we een heel stel ketens en zelfs een Walmart en een Big K. We landen voor lunch bij de Flyers Restaurant and Brewery. We zijn de enige gasten (kan komen omdat het inmiddels al twee uur is) en op tv is de match Zwitserland-Oekraine te zien. Rick is in zijn element, want ze serveren zelf gebrouwde bieren en ik ben in mijn element, want dit blijkt een heel spannende voetbalmatch te zijn. En allemaal vallen we aan op de voortreffelijke sweet potato fries. Het wordt een lekkere maaltijd en we zien Oekraine met strafschoppen winnen.

Om de een of andere reden zijn er allemaal Nederlandse invloeden te zien in Oak Harbor. Veel bedrijven hebben Nederlandse namen (Zylstra, Beeksma) en er staat een heuse replica van een Hollandse molen aan het water. Ook is er een Auld Holland Inn en een restaurant, dat Kasteel Franssen heet.

Na het eten gaan we nog even naar de Big K. Saskia is vergeten een zwempak mee te nemen en Rick een lange broek. Ik heb geen korte broek mee en in deze warmte zou dat wel lekker zijn, maar Big K biedt niets voor mij. Gelukkig vindt Saskia wel haar zwempak en Rick neemt genoegen met een heel goedkope zwarte broek.

Net voor de brug naar Fidalgo Island, onze eindbestemming, stoppen we bij Deception Pass State Park. Van anderen hebben we vernomen, dat het hier erg mooi moet zijn. Als eerste rijden we naar North Beach. Dit vind ik het mooist, er liggen allerlei verschillend gekleurde kiezelstenen en er is vrijwel niemand. De rust en de mooie natuur maken, dat ik hier uren zou kunnen zitten. We trekken onze schoenen en gaan pootje baden, maar lang houd ik het niet uit, het is zo koud, dat het door merg en been gaat (later vernemen we, dat het water 12 graden is!).


Op het “North Beach” strand

Na een half uurtje gaan we naar West Beach. Daar is een zwemstrand, wat flink druk is en een uitgestrekt rotsachtig strand. Het is er mooi, maar veel drukker, dan aan de noordkant. We vermaken ons met rotsstapeltjes maken (wie de meeste stenen kan opstapelen) en rotsen en boomstammen beklimmen. Over boomstammen gesproken, hele boomstammen drijven in het water voorbij, waar die vandaan komen? Vooral Kai is helemaal in zijn element en boos, als we na een uur zeggen verder te willen. Maar het is al na vieren en we weten niet hoe ver Anacortes nog is.

Over de mooie brug met spectaculair uitzicht (het doet me hier erg aan de Thousand Islands in noord New York State en zuid Ontario denken) rijden we Fidalgo Island op. Anacortes blijkt nog een drie kwartier rijden te zijn. Hier hebben we de Fidalgo Country Inn geboekt, een hotel, dat online veel goede reviews kreeg. Opeens zie ik het bord ervoor, nog voor we echt in Anacortes zijn.

We krijgen een heel mooie grote kamer met twee bedden en een uitklapbank. Hij is leuk gedecoreerd, een beetje als een gezellige huiskamer. We krijgen zelfs een paar kamerjassen erbij.

Het is ook alweer etenstijd, dus rijden we Anacortes in. Het is een leuk, beetje Western aandoend stadje. Bij de Inn werd ons het Flounder Bay Cafe aangereden, wat een gezellig restaurant bij een jachthaven blijkt te zijn. We verkiezen buiten te eten, maar hebben daar even later spijt van, want het is toch frisser, dan we hadden gedacht. Drie van ons hebben een trui meegenomen, maar ik leen die van mij aan Saskia, die maar over de kou blijft zeuren. Dan is Rick galant en geeft mij zijn trui, Katja heeft haar eigen en Kai heeft er geen nodig, zodat Rick even later met Kai’s trui aan zit. Nou ja, we zijn tenminste allemaal weer happy!

Katja en ik bestellen beiden de King zalm, een prachtig rood stuk zalmvlees, met een sinaasappel sausje er overheen. Als voorafje neem ik de Hood Canal oesters en ik heb nog nooit zulke grote oesters gezien! Ze smaken voortreffelijk!

Als we terug bij het hotel zijn lonkt het zwembad recht onder ons raam erg! Het is vandaag tegen de 30 graden geweest en een natte afkoeling is welkom. Het water in het zwembad is lekker warm en we zijn de enigen daar. Ook de hot tub voelt lekker. Ik ga als eerste weer naar boven om mijn verslag bij te werken, de anderen blijven nog een uurtje door spetteren.