Mount Saint Helens

**Opmerking: de laatste twee dagen zijn op een pocket PC geschreven, vandaar de rare zinsvormen. Zodra ik wat tijd heb zal ik proberen dat te verbeteren**

Op deze laatste volle dag van onze reis hier staat Mount St. Helens op het
programma. Deze vulkaan, die op 18 mei 1980 uitbarstte ligt op zo'n 125 mijl
van Seattle.

Dit betekent, dat Ricks horloge om kwart over zeven weer afgaat. Om tien over
acht zitten we al in de auto, een waar record!

Al gauw rijden we opeens in dichte mist. Oh jee, het zal toch niet!? Vorige
keer dat we naar Mt. St. Helens gingen was het ook opeens mistig en hebben we
niets van de berg gezien. Gelukkig is er nu een volcano cam en zie ik online
dat de berg helemaal helder is.

We halen ontbijt bij McDonald's en een koffie bij Starbucks in de hoofdstad van
Washington, Olympia. Inmiddels is het weer zonnig en hebben we goed zicht op
het mooie Capitool gebouw.

Het centrum doet Europees aan met allemaal kleine winkeltjes. Een leuke stad,
maar klein voor een hoofdstad, zoals zoveel Amerikaanse hoofdsteden.

Met een flinke vaart rijden we de interstate 5 naar het zuiden. In Castle Rock
brengt de gps ons even in verwarring, maar we vinden de weg naar het National
Monument snel.

We besluiten meteen naar het verste bezoekerscentrum door te rijden. Johnston
Ridge is genoemd naar volkanoloog Dave Johnston, die tijdens de uitbarsting
overleed. Het ligt zeven mijl van de noordelijke helling van Mt. St. Helens en
we hebben een goed uitzicht op de nieuwe lava heuvel, waar rook uitkomt.

Als eerste lezen we over mensen, die de uitbarsting maar net hebben overleefd.
Ook zien we op een maquette hoe de lava, as en modder zich verspreidde. Er zijn
indrukwekkende foto's, gemaakt door klimmers op nabije Mt. Adams, die bij toeval
het hele gebeuren aanschouwden. Ik vind die menselijke verhalen fascinerend.

Vooral dat van Harry Truman, de 83 jarige,die weigerde zijn huis aan Spirit Lake
te verlaten. Hij en zijn 16 katten en roze Cadillac liggen nu zo'n 150 voet
onder het huidige meer.

Er is ook een film, maar wij zien liever de werkelijke vulkaan beter en gaan
naar buiten. Eerst lopen we op een gasfalteerd pad met allerlei uitleg borden
naar boven.

Daar staat een vrijwilliger met een sterke verrekijker. Hij heeft een kudde elk
gevonden beneden op de vlakte en laat ons ook kijken. Hij vertelt, dat deze
kudde zo'n 700 dieren telt. Andere dieren, die op en rond de berg wonen zijn
berggeiten, een enkele beer en een grote chipmunk, waarvan wij er 3 zien.

Dan gaan we van het asfalt af en volgen een stoffig pad vlak langs de bergrand.
Soms vind ik het maar eng, want de helling loopt steil naar beneden. Een stap
mis en je ligt in de vlakte.


De smeulende krater

Maar aan de andere kant van het pad bloeien paarse, rode en gele bloemen en we
hebben een ongehinderd uitzicht op de vulkaan.


Het pad, hier met bloemen aan beide kanten

Onderaan de krater zien we nu ook rook of stoom opstijgen. Aan het begin van
het pad stond een bord met aanwijzingen wat te doen als je in een aswolk terecht
komt. Met die opstijgende rook is het goed voor te stellen, dat dat kan
gebeuren.

We lopen ongeveer een mijl en keren dan om. Het is heet en stoffig en we hebben
geen water mee. Dit bezoekerscentrum heeft geen restaurant en het is al na enen.

Na op de parkeerplaats bij een standje water te hebben gekocht stappen we de auto weer in. Een half uur later komen we bij het Hoffstadt Bluff centrum.
Hier gaan we buiten op het terras met zicht op de vulkaan en de rivier van modder, die ze gecreeerd heeft, eten.


Mount Saint Helens en het enorme modder pad, dat de uitbarsting creeerde

Hiervandaan vertrekt ook een helicopter tour. Saskia is daar met geen stok in te krijgen helaas, anders hadden we het gedaan.

Op de terugweg komen we bij Tacoma in de file te staan. Gelukkig duurt die niet lang en rond vijf uur zijn we terug bij het hotel. We besteden het volgende uur met inpakken en gaan dan naar de waterkant.

We parkeren de auto en zetten dan onze naam op de lijst bij Elliott's Oyster House. We moeten drie kwartier wachten op een tafeltje en Rick en ik vinden twee stoelen aan de bar. De kinderen mogen daar niet zijn, dus die planten we op een bankje buiten neer met een Diet Coke en wat brood. Rick en ik bestellen een dozijn rauwe oesters en die smaken zijn meer dan lekker.

We krijgen een tafeltje vlak aan het water en hebben een voortreffelijke laatste avondmaal (ja, zo voelt het echt wel, want ik ben dol op dit gebied en deze stad en hij ligt toch zo ver weg van ons!) in Seattle. Als we klaar zijn kunnen we nog net de zonsondergang achter de Olympische bergen meemaken. Ik zal dit gebied missen, want is het fantastisch mooi als het weer meewerkt!! Dit zevende bezoek aan Seattle en omgeving is voor mij niets dan magisch geweest!