Orca Watch

We hebben wel de juist week uitgekozen om naar het Noordwesten te gaan! Van het thuisfront komen berichten van ernstige overstromingen en allerlei problemen binnen. Sinds zondag is er meer dan 30 centimeter regen gevallen en hele gebieden zijn tot rampgebied verklaard. Gelukkig stelt een telefoontje aan Laura ons gerust wat ons huis betreft. We wonen ook boven op een heuvel, dus overstromen is vrijwel onmogelijk. Wel ironisch, dat we in zo'n regenachtig gebied als dit prachtig weer hebben, terwijl het in ons gebied meestal mooi weer is in deze tijd van het jaar.

De wekker staat op zeven uur, want we moeten ons om negen uur melden bij de winkel van Island Adventures voor onze orca watch. Rick slaapt nog bijna door het alarm heen, maar ik ben, zoals altijd lijkt het, al wakker.

Rick gaat bij een van de kleine espresso standjes een latte voor ons halen, terwijl ik alles inpak. Die standjes zie je hier overal! Starbucks is natuurlijk de bekendste, maar er zijn nog tientallen, zo niet honderden prive zaakjes.

De "winkel" is zo groot, dat er net twee mensen in passen. Er zijn allerlei soorten koffie dranken te verkrijgen, je kunt het zo gek niet bedenken!

De inn biedt een heel lekker ontbijt in de lobby. Veel beter, dan de meeste grote ketens bieden. Er zijn hard gekookte eieren, verse muffins, jus d'orange en als klap op de vuurpijl zelf-gemaakte verse wafels. De kinderen zijn in de zevende hemel!

Om kwart voor negen rijden we "downtown" Anacortes binnen. Het valt Rick en mij op, dat er op de muren van alle winkels een houten bord met een of meerdere personen hangt met namen en datum. We gissen naar de reden daarvoor, misschien de stichters van het bedrijf of iemand, die het lang gerund heeft?

We checken op tijd in en krijgen een boarding pass. We weten al waar de boot ligt, want dat hebben we gisteravond gezien, hij ligt in dezelfde haven als waar het Flounder Bay Cafe ligt.

Na een grappig toespraakje van de "captain" over de do's en dont's op de boot mogen we met de steile plank naar beneden de boot op. Het is een vrij kleine boot met twee "verdiepingen", er gaan naar mijn schatting zo'n 35 mensen op.

We cruisen al snel de haven van Anacortes uit en het grote water op. Ik ben blij, dat ik mezelf en Saskia een Dramamine heb toegediend, want het wordt, ondanks het kalme weer, een hele oversteek! We zijn met laag water vertrokken en daardoor zijn de stromingen extra sterk en dat voelen we! Gelukkig hebben we een tafeltje binnen, want buiten vliegt de spray op en het is niet bepaald warm. De meisjes en ik hebben een regenjas aan en daar hebben we geen spijt van! Geen moment heb ik het te warm.

Als we de San Juan eilanden hebben bereikt houdt de boot even in. Hier kunnen we dieren zien en als eerste zijn dat mooie zwart witte watervogels met knalrode pootjes. Dan zien we een hele groep zeehonden zonnen op een rots en een bald eagle in de verte. Het is er prachtig, ik begrijp nu, dat kennissen van ons ieder jaar op deze eilanden vakantie gaan houden!
'



Voor we bij de orca's komen wordt ons gezegd lunch te eten, want tijdens het walvissen bekijken wordt er geen voedsel geserveerd. Wij zitten vlak naast de snackbar en bestellen een heel stel bakjes met chili en een zakje chips (de special). Het gaat er allemaal goed in.

Vanochtend toen we incheckten werd ons verteld, dat we geluk hadden, de orca's waren maar twintig mijl verderop. Maar tegen de tijd, dat wij onderweg zijn zijn ze al vele mijlen verder gereisd. Ze schijnen veertig mijl per uur te kunnen zwemmen en dat hebben ze dus gedaan.

We moeten zo'n anderhalf uur varen, voor we de eerste orca zien. Het is een mannetje, want de vin is gigantisch (die kan bijna 2 meter zijn bij mannetjes, 1 meter bij vrouwtjes). Er liggen allerlei andere boten en er is de Soundwatch, die erop toeziet, dat geen van de boten de orca's op minder dan 100 meter benadert. Onze boot krijgt een paar keer een waarschuwing.

Eerlijk gezegd valt het me tot nu toe tegen. We hebben wat vinnen gezien in de verte, maar geen echte orca kenmerken. Gelukkig gaat de walvisvaart verder. We volgen de "J" groep (met een mannelijke "L" orca erbij). We zien vrouwelijke orca's, baby orca's en een enkele mannelijke orca. Geen van ze springt, helaas, maar verder is het spectaculair! Eentje rolt over (geen foto) en ik fotografeer heel wat zwart wit.




Al te gauw moeten we terugkeren, maar we vinden allemaal, dat we heel wat gezien hebben! In een keer varen we terug naar Anacortes, maar net voor we in de haven gaan zien we nog een prachtige bald eagle in een boom. Voor iedereen, die de Noordwest kust bezoekt is een orca watch essentieel! Deze dieren zie je in Seaworld, maar in het wild is het zoveel meer bijzonder!

Er wordt ons toegezegd, dat we onze foto's kunnen emailen naar Island Adventures voor identificatie van de walvissen. Zo weten we dat het een foto van "Sushi" is en niet alleen maar een L groep walvis. Ik ga dat zeker doen!

Om 15 uur zijn we terug op het land en rijden we richting Everett, we hebben een (heel erg kleine) hoop nog een Boeing tour mee te kunnen maken. Door de prachtige Skagit vallei (waar in de lente tulpenfestivals worden gehouden en er bollenvelden zijn, die die in Nederland evenaren) rijden we richting het oosten. In Mount Vernon (doet ons aan ons gebied denken, want dat is de naam van het landgoed van George Washington) rijden we de snelweg Interstate 5 op. Nu is het nog een uurtje naar Everett, online lazen we, dat het bezoekerscentrum om half zes sluit.

Onze MIO GPS leidt ons wel naar de Boeing fabrieken, maar het duurt even voor we het bezoekerscentrum vinden. We proberen "Receiving", maar daar is niemand en dan vraagt Rick de weg bij de veiligheidsdienst, die ons de goede richting op wijzen.

De rondleidingen blijken maar tot 15 uur te gaan (staat nergens op de website of wij hebben niet goed gelezen), maar het "Future of Flight" gedeelte is nog open. We leren over de nieuwe 787, wat ik erg interessant vind.

In de souvenirswinkel krijgen Rick en Kai nog heel wat informatie en we nemen foto's van de onafgemaakte vliegtuigen, die verderop staan.

Dan rijden we naar Seattle en checken in bij het Holiday Inn, we zien de Space Needle vlakbij! We pakken uit, want hier blijven we zes nachten en gaan dan op zoek naar een restaurant. De keuze valt op McCormick and Schmick's, een restaurant, dat wij ook vlakbij hebben, maar dat hier zijn origine heeft.

Dit restaurant ligt aan een meer en we zien een leuke zeilrace terwijl we eten. Rick en ik bestellen hetzelfde: 6 Hood Canal oesters, die de grootste zijn, die ik ooit heb gezien en dan een Steelhead vis met wasabi korst. Het smaakt allemaal meer dan goed!

We delen allemaal een paar desserts (mousse, key lime pie, berry cobbler) en zijn dan helemaal voldaan.

Met een taxi gaan we terug naar het hotel en al gauw ligt iedereen in diepe rust.