Mount Rainier

Alweer een vroege ochtend voor de kinderen, om kwart over zeven gaat de wekker. Het doel van vandaag is Mount Rainier National Park. Deze berg is mijn absolute favoriet van alle bergen, die ik ooit gezien heb, dus ik heb er zin in! De dichtstbijzijnde ingang van het park is zo'n 90 mijl van Seattle.

De weg er naar toe is prachtig. We eten ontbijt bij McDonald's met een prachtig uitzicht op Mount Rainier, er is geen wolkje te bekennen. Onder het rijden lees ik over de "hikes", die je in het park kunt maken. Gisteren heb ik het boekje "Day Hike! Mount Rainier" gekocht en daarin worden alle paden duidelijk uitgelegd.

We rijden door het reservaat van de Muckleshoot indianen, wat vrij groot is. Er is hier eindeloos veel vuurwerk te verkrijgen, een heel park met vuurwerk verkopende wagens. En dan is er natuurlijk het altijd aanwezige casino.

Bij Enumclaw gaan we van de hoofdweg af richting park. Daar staat een bordje, dat de Cayuse pas gesloten is tot 17 uur vandaag. Dat is balen, want ik had gelezen, dat hij vandaag weer open ging, maar niet, dat dat pas aan het einde van de dag zou zijn!

We rijden naar de Sunrise ingang en daar komt de tweede teleurstelling, ook dit gaat pas dit weekend open en nu kunnen we vijf mijl het park in rijden, maar verder niet. Dat laatste doen we dan maar en hebben wel een erg mooi uitzicht met de White River op de voorgrond.

We rijden langs een mooie hoge waterval, Skookum Falls, maar we verwachten nog veel meer watervallen op onze weg, dus laten deze liggen.

De ranger vertelt ons, dat de kortste weg naar de andere ingang van het park een omweg van 100 mijl is. Slik! Ik bedenk me, dat je met zo'n 160 kilometer naar het westen Nederland al door bent! Maar ja, er zit niets anders op, de andere kant om is nog langer en we willen toch Mount Rainier meemaken. Gelukkig zijn we vroeg op weg gegaan!

Op de 410 hebben we al vrijwel meteen een schitterend uitzicht op Rainier. Natuurlijk moet er gestopt worden en foto's gemaakt, zoals zo vaak vandaag. Van de berg zien we allerlei kleine en grote watervallen komen.

De omweg begint met de Chinook pas op 1655 meter. Hier ligt overal langs de weg nog sneeuw en hebben we een prachtig uitzicht op Mount Rainier (4392 meter hoog). We klagen absoluut niet over de omweg, want de uitzichten vanaf deze pas zijn fantastisch. In de verte zien we Mount Adams, die 3742 hoog is.

Dan volgen mijlen en mijlen van ongerepte, onbewoonde natuur en ik bedenk me hoe enorm dit land is en hoe ongerept enorme delen ervan nog zijn. We rijden de hele weg langs de "Old River", die er helemaal niet oud uitziet, maar kolkt als een gek!

Na vele mijlen bereiken we het gehuchtje Cliffdel. Het is inmiddels lunchtijd en daar is zomaar magisch de Whistlin Jack Lodge! Ze hebben ham en kalkoen sandwiches, lekker huckleberry ijs (en alles wat je maar wenst van huckleberry van lipbalm tot honing!). We picknicken achter de lodge aan de wild stromende rivier.

Als we verder rijden komen we opeens in een woestijn achtig landschap terecht. Kennelijk komt de regen niet zover! We wanen ons opeens terug in Wyoming, waar de sage brush ook overal te zien was. Het is buiten ook opeens 35 graden, terwijl het bij Mount Rainier nog 24 graden was!

Dan bereiken we route 12 en gaan in westelijke richting verder, we zijn halverwege onze omweg. Een aantal mijlen verderop zien we een helicopter met iets eronder hangend. Er blijkt een beginnende bosbrand te zien, het lokale nieuws is er zelfs. De helicopter haalt water uit de rivier en dumpt dat dan op de smeulende bomen. We blijven even kijken tot er een keer gedumpt is en gaan dan verder.

Net voor tweeen rijden we Mount Rainier National Park weer in, dit keer op Stevens Canyon Road. Als eerste zien we een prachtige waterval bij Falls Creek.

Box Canyon is de volgende stop, voornamelijk voor de wc's, maar ik loop ook naar de overlook en de canyon is onvoorstelbaar diep en heel nauw!

Even verderop stoppen we bij Reflection Lake. Door de wind reflecteert Rainier helaas niet in het meer, maar er ligt nog wat ijs op en daar is wel een reflectie in te zien. Hopelijk lukken de foto's, want ik worstel met de belichting van mijn camera.


De plaats, waar iedereen, die Mount Rainier bezoekt heen gaat is Paradise. Die naam is ongetwijfeld toepasselijk, de berg ligt het dichtst bij, dat wij hem gezien hebben. Het is inmiddels drie uur en veel van de "hikes", die mij leuk leken zijn wegens tijdgebrek niet bewaarheid geworden. Maar hier willen we toch tenminste een wandeling maken.

Het pad, dat "Alta Vista" heet, klinkt goed, je loopt 0,8 mijl naar boven en ziet dan Mount Rainier van dichtbij en ook Mount Adams in de verte. We hadden alleen even niet op de sneeuw gerekend! Op een paar korte stukken na is het hele pad besneeuwd.

We beginnen er toch maar aan, maar na een paar honderd meter haken Rick en Saskia af. Zij gaan het watervallen pad lopen (wat achteraf ook in de sneeuw eindigt). Rick heeft open sandalen aan en zijn tenen zijn bevroren en Saskia vindt het te moeilijk om in de sneeuw te klimmen.

Kai, Katja en ik lopen door en het wordt inderdaad een uitdagende klim. De sneeuw is diep en door het dooien glad, maar het uitzicht is adembenemend, dus we gaan door. Ik maak me eigenlijk meer zorgen over de afdaling. Er zijn een redelijk aantal mensen op het pad, dat stemt me ook wat geruster, zo weten we, dat we niet verdwalen.

Het is wel heel bijzonder om met 25 graden door de sneeuw te baggeren!





Mijn doel is om Mount Adams boven de Tattoosh bergen uit te zien komen en na meer dan een half uur klimmen lukt dat. We zijn aan de top van het Alta Vista pad (en zouden nog verder kunnen gaan, maar dit was al uitdagend genoeg). Uiteindelijk klimmen we 200 meter van 1650 tot 1850 meter. Het lijkt veel en we zijn helemaal buiten adem door de dunnere lucht (en er is verschil tussen 1600 en 1800 meter!), maar om de hele berg te beklimmen zouden we nog meer dan twee kilometer hoger moeten! Onvoorstelbaar!

Op de terugrit glij ik twee keer onderuit op mijn achterwerk. Halverwege zien we een hert rustig grazen, kennelijk onbewust van de menselijke toeschouwers. Natuurlijk gaat het naar beneden veel sneller, dan naar boven, maar ik vind het enger. Soms ga ik zijdelings, omdat het zo steil is.

Beneden vinden we Rick en Saskia meteen weer. We kopen water en snacks, nemen nog een aantal foto's van de bloemen langs de weg en dan keren we huiswaarts.

Voor we het park uit zijn stoppen we nog bij Narada Falls, waar we een prachtige regenboog zien van de spray, die de waterval veroorzaakt. We hebben geen zin om naar beneden te lopen om de hele waterval te zien.


Even verderop is Christine Falls en natuurlijk moet ik daar stoppen en foto's maken. Deze waterval ligt helemaal in de schaduw, maar is wel erg mooi.


Op de weg uit het park vallen ons de bordjes "Volcano Evacuation Route" op. Het is hier wel een gebied met potentiele gevaren, aan de kust tsunami's, meer in het binnenland aardschokken en hier vulkanen. Wat dat betreft woon ik liever in een gebied als het onze, waar de zeldzame tornado het grootste (althans natuurlijke) gevaar is.

In een van de plaatsjes onderweg vinden we een CompUSA, waar Katja eindelijk een oplader voor haar camera batterij vindt.

Terug in Seattle eten we bij Palomino in het midden van de stad. Het eten is erg lekker en de service en ambiance leuk. Mijn zalm smaakt erg lekker en Kai, Rick en Saskia bestellen hun pizza met heel dunne korst.

Terug op de hotelkamer bestellen we een film op tv. De meisjes kiezen "Just my luck" en dat blijkt een heel leuke keuze te zijn. Terwijl ik mijn verslag bijwerk, kijk ik telkens mee met als gevolg, dat we pas na middernacht gaan slapen!