De terugreis

Het is nog donker als ik wakker word door het gepiep van een horloge. Slaapdronken vind ik, dat de nacht wel heel gauw voorbij is! Maar goed, we gingen net voor middernacht slapen en de wekker was voor 7 uur gezet. Niemand veroert zich en ik vraag Rick of hij zijn horloge niet gehoord heeft. “Dat was mijn horloge niet”, antwoordt hij, “Het is pas kwart over vier!” Hoera, nog bijna drie uur slapen voor we er echt uit moeten!

Als zijn horloge om 7 uur gaat springt hij gelijk uit bed. Ik blijf nog even liggen en de kinderen zijn moeilijk wakker te porren. Er is tenslotte vandaag geen opwindende excursie in het vooruitzicht, maar een lange vlucht. Toch zitten we om kwart over acht bepakt en bezakt in de auto.

Voor het eerst deze vakantie is bewolkt! Ook de temperatuur is beduidend koeler en ik ben blij, dat ik mijn trui bovenin een van de tassen heb gestopt! Als afscheidsontbijt hebben we gekozen om nog een keer bij Lowell’s te gaan eten. Hun eten is lekker, de koffie goed sterk en het uitzicht wijds. Dit keer kies ik een Dungeness crab omelet, ik zal al die visgerechten missen, als het aan mij lag at ik iedere maaltijd vis!!

Na het eten lopen we nog even door Pike Place Market. Dit keer zien we een hele zalm gegooid worden, maar dat gaat zo snel, dat het voorbij is voor ik een foto kan maken. Ik had mijn toestel zelfs helemaal in aanslag! Nou ja, ik heb al bijna 2,5 gb aan foto’s, dus die ene moet dan maar missen. Kai koopt nog een zakje in chocolade gedoopte kersen en ik maak wat foto’s van de wel heel kleurige bloemenstandjes. Ik neem me ook gelijk voor eens naar Eastern Market in Washington te gaan, dat is naar verluid net zoiets.

Het adres van Dollar Rent A Car wordt in de Mio ingevoerd en bekwaam brengt zij ons naar waar we onze van moeten inleveren. We moeten met een busje naar het vliegveld en dat gaat allemaal goed. De chauffeur helpt ons goed met onze baggage en wacht duidelijk op een flinke tip. Probleempje: ik heb helemaal geen cash bij me en Rick maar een paar dollar. Die geeft hij wel, maar er kan geen bedankje vanaf, oeps!

De check in gaat heel snel, er staat niemand voor ons in de rij en ook de veiligheidscontrole is leeg. Kennelijk reizen er weinig mensen de dag voor 4 juli. De meeste Amerikanen vieren die feestdag thuis.

We zijn dus meer dan ruim op tijd bij de gate en Rick gaat meteen op zoek naar een ATM om geld te halen. Ik koop een WiFi aansluiting van AT&T voor $7,95 en MSN een tijdje met Wendy in Nederland. De vlucht blijkt ietsje vertraagd, maar ze beloven ons toch op tijd aan te zullen komen (sterke wind mee zal helpen).

We halen sandwiches voor lunch om gedurende de vlucht op te eten en kunnen dan aan board. We vliegen in een 757. Aanvankelijk vind ik dat jammer, maar we blijken meer beenruimte te hebben, dan in de 767 op de heenweg. Ook is het vliegtuig niet vol en de man, die in het gangpad zat, gaat ergens anders zitten, zodat Kai en ik een rij voor onszelf hebben. De crew is allervriendelijkst en de film “The Shaggy Dog” heel grappig.

Na de film vermaak ik me met luisteren naar de verkeersleiders. Ik blijf dat een heel fijne service van United vinden, zeer interessant, die communicatie tussen piloten en ik weet ook precies waar we zijn. Verder “werk” ik aan mijn foto’s, want ik heb er zoveel genomen, er moet gewied worden!

De kinderen zijn met de jaren heel makkelijke reizigers geworden. Er zitten veel kleintjes in het vliegtuig en ik bedenk me, hoeveel werk reizen met kinderen onder de pakweg zeven jaar oud was! Nu doen Kai en Saskia samen sudoku’s en Katja leest boeken van haar zomerleeslijst voor school.

We landen een kwartier te vroeg, ondanks het late vertrek en onze baggage verschijnt ook al snel. Als Rick voor het parkeren betaalt is het even slikken, $15 per dag! Volgende keer nemen we maar weer een taxi, dat is toch veel goedkoper als we meer dan een week weg gaan, zelfs als we er twee nemen, zoals we in het verleden ook gedaan hebben.

Het is vochtig warm buiten en langs de wegen zien we nog diepe plassen liggen van het noodweer van de afgelopen week. Maar de wegen zijn droog en al gauw rijden we de cul de sac binnen. Daar zijn onze overburen vuurwerk aan het afsteken, dus we kijken gauw even mee. Om ons heen wordt overal geknald, morgen is de grote dag: July 4th, Independence Day.

We bestellen een Pizza Hut pizza en Rick gaat meteen aan onze internet aansluiting werken, die na de stormen van vorige week al de hele week plat ligt. We hebben een heerlijke reis gehad, maar het is ook weer super om thuis te zijn!

Mount Saint Helens

**Opmerking: de laatste twee dagen zijn op een pocket PC geschreven, vandaar de rare zinsvormen. Zodra ik wat tijd heb zal ik proberen dat te verbeteren**

Op deze laatste volle dag van onze reis hier staat Mount St. Helens op het
programma. Deze vulkaan, die op 18 mei 1980 uitbarstte ligt op zo'n 125 mijl
van Seattle.

Dit betekent, dat Ricks horloge om kwart over zeven weer afgaat. Om tien over
acht zitten we al in de auto, een waar record!

Al gauw rijden we opeens in dichte mist. Oh jee, het zal toch niet!? Vorige
keer dat we naar Mt. St. Helens gingen was het ook opeens mistig en hebben we
niets van de berg gezien. Gelukkig is er nu een volcano cam en zie ik online
dat de berg helemaal helder is.

We halen ontbijt bij McDonald's en een koffie bij Starbucks in de hoofdstad van
Washington, Olympia. Inmiddels is het weer zonnig en hebben we goed zicht op
het mooie Capitool gebouw.

Het centrum doet Europees aan met allemaal kleine winkeltjes. Een leuke stad,
maar klein voor een hoofdstad, zoals zoveel Amerikaanse hoofdsteden.

Met een flinke vaart rijden we de interstate 5 naar het zuiden. In Castle Rock
brengt de gps ons even in verwarring, maar we vinden de weg naar het National
Monument snel.

We besluiten meteen naar het verste bezoekerscentrum door te rijden. Johnston
Ridge is genoemd naar volkanoloog Dave Johnston, die tijdens de uitbarsting
overleed. Het ligt zeven mijl van de noordelijke helling van Mt. St. Helens en
we hebben een goed uitzicht op de nieuwe lava heuvel, waar rook uitkomt.

Als eerste lezen we over mensen, die de uitbarsting maar net hebben overleefd.
Ook zien we op een maquette hoe de lava, as en modder zich verspreidde. Er zijn
indrukwekkende foto's, gemaakt door klimmers op nabije Mt. Adams, die bij toeval
het hele gebeuren aanschouwden. Ik vind die menselijke verhalen fascinerend.

Vooral dat van Harry Truman, de 83 jarige,die weigerde zijn huis aan Spirit Lake
te verlaten. Hij en zijn 16 katten en roze Cadillac liggen nu zo'n 150 voet
onder het huidige meer.

Er is ook een film, maar wij zien liever de werkelijke vulkaan beter en gaan
naar buiten. Eerst lopen we op een gasfalteerd pad met allerlei uitleg borden
naar boven.

Daar staat een vrijwilliger met een sterke verrekijker. Hij heeft een kudde elk
gevonden beneden op de vlakte en laat ons ook kijken. Hij vertelt, dat deze
kudde zo'n 700 dieren telt. Andere dieren, die op en rond de berg wonen zijn
berggeiten, een enkele beer en een grote chipmunk, waarvan wij er 3 zien.

Dan gaan we van het asfalt af en volgen een stoffig pad vlak langs de bergrand.
Soms vind ik het maar eng, want de helling loopt steil naar beneden. Een stap
mis en je ligt in de vlakte.


De smeulende krater

Maar aan de andere kant van het pad bloeien paarse, rode en gele bloemen en we
hebben een ongehinderd uitzicht op de vulkaan.


Het pad, hier met bloemen aan beide kanten

Onderaan de krater zien we nu ook rook of stoom opstijgen. Aan het begin van
het pad stond een bord met aanwijzingen wat te doen als je in een aswolk terecht
komt. Met die opstijgende rook is het goed voor te stellen, dat dat kan
gebeuren.

We lopen ongeveer een mijl en keren dan om. Het is heet en stoffig en we hebben
geen water mee. Dit bezoekerscentrum heeft geen restaurant en het is al na enen.

Na op de parkeerplaats bij een standje water te hebben gekocht stappen we de auto weer in. Een half uur later komen we bij het Hoffstadt Bluff centrum.
Hier gaan we buiten op het terras met zicht op de vulkaan en de rivier van modder, die ze gecreeerd heeft, eten.


Mount Saint Helens en het enorme modder pad, dat de uitbarsting creeerde

Hiervandaan vertrekt ook een helicopter tour. Saskia is daar met geen stok in te krijgen helaas, anders hadden we het gedaan.

Op de terugweg komen we bij Tacoma in de file te staan. Gelukkig duurt die niet lang en rond vijf uur zijn we terug bij het hotel. We besteden het volgende uur met inpakken en gaan dan naar de waterkant.

We parkeren de auto en zetten dan onze naam op de lijst bij Elliott's Oyster House. We moeten drie kwartier wachten op een tafeltje en Rick en ik vinden twee stoelen aan de bar. De kinderen mogen daar niet zijn, dus die planten we op een bankje buiten neer met een Diet Coke en wat brood. Rick en ik bestellen een dozijn rauwe oesters en die smaken zijn meer dan lekker.

We krijgen een tafeltje vlak aan het water en hebben een voortreffelijke laatste avondmaal (ja, zo voelt het echt wel, want ik ben dol op dit gebied en deze stad en hij ligt toch zo ver weg van ons!) in Seattle. Als we klaar zijn kunnen we nog net de zonsondergang achter de Olympische bergen meemaken. Ik zal dit gebied missen, want is het fantastisch mooi als het weer meewerkt!! Dit zevende bezoek aan Seattle en omgeving is voor mij niets dan magisch geweest!

Snoqualmie Falls

Vandaag hebben we een wat minder vol programma, dus slapen we 'uit' tot 8 uur.
Kai, Saskia en ik gaan een half uurtje sporten in de fitness kamer van het hotel. Nu zie ik pas, dat er kaartjes hangen met jogging routes.

Als we weer boven komen zijn Rick en Katja al klaar. Na een snelle douche voor mij gaan we om half tien op pad. De bestemming van vanochtend is Snoqualmie
Falls. Dit is een spectaculaire 80 meter hoge waterval bij het gelijknamige
stadje.

Onderweg eten we een sourdough sandwich met ham, ei en kaas (en geen boter op het brood, want dat maakt het een vette hap) van Jack in the Box.

Het is al vrij druk als we bij de waterval aankomen, maar we vinden nog een parkeerplaats vlakbij.

Als eerste lopen we naar het houten platform vanwaar we recht tegen de waterval aankijken. Wat een kracht heeft die! Onderaan is er een enorme electriciteitscentrale, die natuurlijk goed gebruik maakt van deze natuurkracht.



Dan zien we beneden bij de rivier op de rotsen allerlei mensen staan. Er moet dus een pad naar beneden zijn.



Dit vinden we al gauw en het is flink steil! Het leidt naar een houten platform boven de rivier. Ondanks allerlei waarschuwingen klimt vrijwel iedereen over de rand en via de rotsen naar de rand van de rivier.

Natuurlijk kunnen wij niet achterblijven en Rick en de kinderen zijn zo beneden.
Maar ik...note to self: draag geen rok als je de natuur in gaat!

Het lukt me maar net, met behulp van een vriendelijke medeklimmer, want mijn galante man is al ver vooruit, het hek over te komen. Dan sta ik, na angstvallig vastgrijpen aan boomwortels, eindelijk ook beneden. De rok is niet wijd genoeg en dus kon ik de benodigde grote stappen niet maken.

Het is allemaal de moeite waard. We staan zo dicht bij de klaterende waterval, dat we nat worden van de spray. Dat voelt lekker op deze warme dag!

Na een half uur beginnen we de klim naar boven. Dit gaat, nu met behulp van Rick, veel beter. Langs het pad naar boven staan bijzondere bloemen en Katja en ik nemen met onze macrolenzen heel wat close ups.

Snoqualmie Falls is zeer de moeite waard! Je moet wel goed kunnen lopen als je naar de rivier wilt, zelfs als je alleen naar het platform wil. We zagen een oudere man op weg naar boven, die helemaal op was.

Na wat drinken te hebben gekocht bij de gift shop rijden we het stadje Snoqualmie nog even in. Hier zien het oudste nog werkende treinstation in het land. De trein vertrekt net, oude wagonnen met Portland, Tacoma & Seattle erop.
Rick neemt er wat foto's van.

Katja heeft deze vakantie al zoveel gelezen, dat ze nieuw materiaal nodig heeft.
In Issaquah zoeken we tevergeefs naar een Borders of Barnes and Noble.

Dan maar eerst lunchen. De keuze valt op Chili's. Hier hebben ze een heel lekker 'guiltless' menu. Alle gerechten hebben weinig vet en het aantal calorieen staat erbij vermeld. Ik kies de guiltless pita met kip.

We vragen de serveerster of er een boekwinkel in de buurt is en zij wijst ons op
een Barnes and Noble vlakbij. Daar wordt Katja weer voorzien van leesvoer. We hebben ongeveer dezelfde smaak in boeken, dus ik wil er een aantal ook van lezen.

Het is inmiddels twee uur geweest en we willen rond drie uur in West Seattle zijn om het laagwater mee te maken.

Dit gedeelte van de stad blijkt ook heel leuk te zijn. Er is een zandstrand, Alki Beach, waar vandaag een strandvolleybal toernooi wordt gehouden. Er zijn allerlei restaurantjes en prachtige huizen!

Toen ik bij het aquarium vroeg over laagwater poelen werd me aangeraden ten zuiden van de vuurtoren te gaan kijken.

Hier zijn de stranden inderdaad erg rotsig. We parkeren de auto en lopen het strand op. Na een stuk door het water lopen (lang leve de Teva sandalen) vind ik opeens een sanddollar.

Al gauw zien we dat daar hier letterlijk honderden van liggen. De meesten zijn pikzwart en leven en zijn half in het zand begraven. We moeten uitkijken, waar we onze voeten neerzetten. Ik heb nog nooit zoveel sanddollars bij elkaar gezien!

Behalve sanddollars liggen er ook allemaal anemonen half begraven in het zand. Als je ze aanraakt begraven ze zich gauw.


Een van de vele sanddollars

Verder zien we veel redelijk grote crabben. Ik vind een enorme rode, maar die blijkt dood te zijn. Zo brengen we met gemak anderhalf uur door aan het strand

De zee anemonen

Als we terug langs het zand strand rijden is er geen parkeerplaats vrij. Het is ook nog vrij vroeg, dus we laten ons plan hier te eten varen. Wel stoppen we even voor foto's van de Seattle skyline, waarop we hier geweldig uitzicht hebben.

In een van de gidsen, die ik mee heb gebracht maakt het melding van een mooi
uitkijkpunt over de stad vanuit het noorden.

Na een snelle stop bij het hotel, want Kai heeft grape soda op zijn broek gemorst, rijden we naar Volunteer Park.

Hier staat een mooie oude stenen watertoren. Via een metalen wenteltrap gaan we naar boven. Inderdaad kunnen we 360 graden om ons heen de stad en in de verte Mount Rainier zien. Er hangen plakkaten met interessante feiten over de geschiedenis van de Seattle stadsparken.

Als we weer beneden staan hebben we allemaal honger. Dezelfde gids raadt het restaurant Coastal Kitchen aan, precies in die buurt.

Dit blijkt een heel goede keus! We krijgen een tafeltje buiten op een terrasje, dat je aan Zuid Europa doet denken. Hun menu is deze maand geinspireerd door Griekenland (dit wisselt om de zoveel tijd).

De gerechten zijn stuk voor stuk om je vingers bij af te likken en niet duur. Na veel dubben kies ik de scallops met crepes gevuld met squash en appel. Het gaat schoon op! Als dessert delen de kinderen en ik iets heerlijks met vijg, walnoot en abrikoos. Wat een vondst dit restaurantje!

Terug in het hotel bestellen we de film RV met Robin Williams. Het is een vermakelijke film, maar ik ben blij, dat we er niet het volle pond voor hebben betaald!

Mount Rainier

Alweer een vroege ochtend voor de kinderen, om kwart over zeven gaat de wekker. Het doel van vandaag is Mount Rainier National Park. Deze berg is mijn absolute favoriet van alle bergen, die ik ooit gezien heb, dus ik heb er zin in! De dichtstbijzijnde ingang van het park is zo'n 90 mijl van Seattle.

De weg er naar toe is prachtig. We eten ontbijt bij McDonald's met een prachtig uitzicht op Mount Rainier, er is geen wolkje te bekennen. Onder het rijden lees ik over de "hikes", die je in het park kunt maken. Gisteren heb ik het boekje "Day Hike! Mount Rainier" gekocht en daarin worden alle paden duidelijk uitgelegd.

We rijden door het reservaat van de Muckleshoot indianen, wat vrij groot is. Er is hier eindeloos veel vuurwerk te verkrijgen, een heel park met vuurwerk verkopende wagens. En dan is er natuurlijk het altijd aanwezige casino.

Bij Enumclaw gaan we van de hoofdweg af richting park. Daar staat een bordje, dat de Cayuse pas gesloten is tot 17 uur vandaag. Dat is balen, want ik had gelezen, dat hij vandaag weer open ging, maar niet, dat dat pas aan het einde van de dag zou zijn!

We rijden naar de Sunrise ingang en daar komt de tweede teleurstelling, ook dit gaat pas dit weekend open en nu kunnen we vijf mijl het park in rijden, maar verder niet. Dat laatste doen we dan maar en hebben wel een erg mooi uitzicht met de White River op de voorgrond.

We rijden langs een mooie hoge waterval, Skookum Falls, maar we verwachten nog veel meer watervallen op onze weg, dus laten deze liggen.

De ranger vertelt ons, dat de kortste weg naar de andere ingang van het park een omweg van 100 mijl is. Slik! Ik bedenk me, dat je met zo'n 160 kilometer naar het westen Nederland al door bent! Maar ja, er zit niets anders op, de andere kant om is nog langer en we willen toch Mount Rainier meemaken. Gelukkig zijn we vroeg op weg gegaan!

Op de 410 hebben we al vrijwel meteen een schitterend uitzicht op Rainier. Natuurlijk moet er gestopt worden en foto's gemaakt, zoals zo vaak vandaag. Van de berg zien we allerlei kleine en grote watervallen komen.

De omweg begint met de Chinook pas op 1655 meter. Hier ligt overal langs de weg nog sneeuw en hebben we een prachtig uitzicht op Mount Rainier (4392 meter hoog). We klagen absoluut niet over de omweg, want de uitzichten vanaf deze pas zijn fantastisch. In de verte zien we Mount Adams, die 3742 hoog is.

Dan volgen mijlen en mijlen van ongerepte, onbewoonde natuur en ik bedenk me hoe enorm dit land is en hoe ongerept enorme delen ervan nog zijn. We rijden de hele weg langs de "Old River", die er helemaal niet oud uitziet, maar kolkt als een gek!

Na vele mijlen bereiken we het gehuchtje Cliffdel. Het is inmiddels lunchtijd en daar is zomaar magisch de Whistlin Jack Lodge! Ze hebben ham en kalkoen sandwiches, lekker huckleberry ijs (en alles wat je maar wenst van huckleberry van lipbalm tot honing!). We picknicken achter de lodge aan de wild stromende rivier.

Als we verder rijden komen we opeens in een woestijn achtig landschap terecht. Kennelijk komt de regen niet zover! We wanen ons opeens terug in Wyoming, waar de sage brush ook overal te zien was. Het is buiten ook opeens 35 graden, terwijl het bij Mount Rainier nog 24 graden was!

Dan bereiken we route 12 en gaan in westelijke richting verder, we zijn halverwege onze omweg. Een aantal mijlen verderop zien we een helicopter met iets eronder hangend. Er blijkt een beginnende bosbrand te zien, het lokale nieuws is er zelfs. De helicopter haalt water uit de rivier en dumpt dat dan op de smeulende bomen. We blijven even kijken tot er een keer gedumpt is en gaan dan verder.

Net voor tweeen rijden we Mount Rainier National Park weer in, dit keer op Stevens Canyon Road. Als eerste zien we een prachtige waterval bij Falls Creek.

Box Canyon is de volgende stop, voornamelijk voor de wc's, maar ik loop ook naar de overlook en de canyon is onvoorstelbaar diep en heel nauw!

Even verderop stoppen we bij Reflection Lake. Door de wind reflecteert Rainier helaas niet in het meer, maar er ligt nog wat ijs op en daar is wel een reflectie in te zien. Hopelijk lukken de foto's, want ik worstel met de belichting van mijn camera.


De plaats, waar iedereen, die Mount Rainier bezoekt heen gaat is Paradise. Die naam is ongetwijfeld toepasselijk, de berg ligt het dichtst bij, dat wij hem gezien hebben. Het is inmiddels drie uur en veel van de "hikes", die mij leuk leken zijn wegens tijdgebrek niet bewaarheid geworden. Maar hier willen we toch tenminste een wandeling maken.

Het pad, dat "Alta Vista" heet, klinkt goed, je loopt 0,8 mijl naar boven en ziet dan Mount Rainier van dichtbij en ook Mount Adams in de verte. We hadden alleen even niet op de sneeuw gerekend! Op een paar korte stukken na is het hele pad besneeuwd.

We beginnen er toch maar aan, maar na een paar honderd meter haken Rick en Saskia af. Zij gaan het watervallen pad lopen (wat achteraf ook in de sneeuw eindigt). Rick heeft open sandalen aan en zijn tenen zijn bevroren en Saskia vindt het te moeilijk om in de sneeuw te klimmen.

Kai, Katja en ik lopen door en het wordt inderdaad een uitdagende klim. De sneeuw is diep en door het dooien glad, maar het uitzicht is adembenemend, dus we gaan door. Ik maak me eigenlijk meer zorgen over de afdaling. Er zijn een redelijk aantal mensen op het pad, dat stemt me ook wat geruster, zo weten we, dat we niet verdwalen.

Het is wel heel bijzonder om met 25 graden door de sneeuw te baggeren!





Mijn doel is om Mount Adams boven de Tattoosh bergen uit te zien komen en na meer dan een half uur klimmen lukt dat. We zijn aan de top van het Alta Vista pad (en zouden nog verder kunnen gaan, maar dit was al uitdagend genoeg). Uiteindelijk klimmen we 200 meter van 1650 tot 1850 meter. Het lijkt veel en we zijn helemaal buiten adem door de dunnere lucht (en er is verschil tussen 1600 en 1800 meter!), maar om de hele berg te beklimmen zouden we nog meer dan twee kilometer hoger moeten! Onvoorstelbaar!

Op de terugrit glij ik twee keer onderuit op mijn achterwerk. Halverwege zien we een hert rustig grazen, kennelijk onbewust van de menselijke toeschouwers. Natuurlijk gaat het naar beneden veel sneller, dan naar boven, maar ik vind het enger. Soms ga ik zijdelings, omdat het zo steil is.

Beneden vinden we Rick en Saskia meteen weer. We kopen water en snacks, nemen nog een aantal foto's van de bloemen langs de weg en dan keren we huiswaarts.

Voor we het park uit zijn stoppen we nog bij Narada Falls, waar we een prachtige regenboog zien van de spray, die de waterval veroorzaakt. We hebben geen zin om naar beneden te lopen om de hele waterval te zien.


Even verderop is Christine Falls en natuurlijk moet ik daar stoppen en foto's maken. Deze waterval ligt helemaal in de schaduw, maar is wel erg mooi.


Op de weg uit het park vallen ons de bordjes "Volcano Evacuation Route" op. Het is hier wel een gebied met potentiele gevaren, aan de kust tsunami's, meer in het binnenland aardschokken en hier vulkanen. Wat dat betreft woon ik liever in een gebied als het onze, waar de zeldzame tornado het grootste (althans natuurlijke) gevaar is.

In een van de plaatsjes onderweg vinden we een CompUSA, waar Katja eindelijk een oplader voor haar camera batterij vindt.

Terug in Seattle eten we bij Palomino in het midden van de stad. Het eten is erg lekker en de service en ambiance leuk. Mijn zalm smaakt erg lekker en Kai, Rick en Saskia bestellen hun pizza met heel dunne korst.

Terug op de hotelkamer bestellen we een film op tv. De meisjes kiezen "Just my luck" en dat blijkt een heel leuke keuze te zijn. Terwijl ik mijn verslag bijwerk, kijk ik telkens mee met als gevolg, dat we pas na middernacht gaan slapen!